و كَيفَ أظلِمُ أحدا لِنَفسٍ يَسرعُ إلى البِلىٰ قُفولُها و يَطولُ فِى الثَّرى حُلُولُهٰا. [1]

چگونه براى نفسى كه با شتاب به سوى كهنگى و پوسيدگى مى‌رود،و بودنش در زير خاك به طول مى‌انجامد،كسى را ستم كنم؟

كسى واقعاً مى‌تواند آزاد و آزادى‌بخش باشد كه هميشه مانند على(ع) باشد و يا لااقل پيرو او باشد.از نفس و روح خود حساب بكشد.در تنهايى خود،در محراب عبادت دست به محاسن شريفش بگيرد و بگويد: يا دنيا غُرّى غيرى. [2]اى زرد و سفيد دنيا،اى طلا و نقرۀ دنيا برويد غير على(ع) را فريب دهيد،من شما را سه طلاقه كرده‌ام.كسى واقعاً،نه از روى نفاق و دورويى، براى حقوق و آزادى مردم احترام قائل است كه در دلش و در ضميرش،در وجدانش يك نداى آسمانى است و او را دعوت مى‌كند.آن وقت شما مى‌بينيد چنين كسى كه آن تقوا را دارد،آن معنويت را دارد.آن خدا ترسى را دارد،وقتى حاكم بر مردم مى‌شود،و مردم محكوم او هستند،چيزى را كه احساس نمى‌كند،همين حاكم و محكومى است.مردم براساس پيشينه‌هاى ذهنى خودشان مى‌خواهند از او حريم بگيرند،مى‌گويد حريم نگيريد،با من باشيد...اين را مى‌گويند يك آزادمرد،كسى كه آزادى معنوى دارد.كسى كه نداى قرآن را پذيرفته است: «ألّاٰ نَعبُدَ إلّااللّهَ» جز خدا هيچ چيزى را،هيچ كسى را هيچ قدرتى را،هيچ نيرويى را پرستش نكنيم،نه انسانى را،نه سنگى را،نه حجرى را،نه مدرى را،نه آسمان را،نه زمين را،نه هواى نفس را،نه خشم را،نه شهوت را،نه حرص و آز را و نه جاه‌طلبى را،فقط خدا را بپرستيم....» [3]

2.از راه‌كارهاى ديگر ترويج روحيۀ آزادگى شناساندن آثار و فوائد و ابعاد مختلف آزادگى براى شهروندان است.اگر افراد با زيبايى‌ها و بركات آزادگى آشنا شوند،فطرتاً علاقه‌مند و شيفتۀ آزادگى خواهند شد.چون انسان فطرتاً عاشق آزادى و آزادگى است،اما مى‌خواهد با انتخاب خود و به دور از هرگونه تحميل بدان دست يابد.

مراكز فكرى و فرهنگى بايد سوق دهندۀ شهروندان به سوى آزادگى باشند،در عين حال نبايد افراد در مسير گرايش به آزادگى،احساس اجبار و تحميل نمايند.