آنچه از مجموع اين شواهد و نمونه‌ها به دست مى‌آيد، فعّاليت چشمگير و گستردۀ شبكۀ اطّلاعاتى ويژۀ مسؤولين در حكومت امير مؤمنان (ع) است كه به ما الگوى روشنى را در ساختار سيستم اطّلاعاتى ارائه مى‌دهد. امام عسكرى (ع) يك محمولۀ اطّلاعاتى را به يكى از ياران خود داد تا به نمايندۀ آن حضرت برساند و به او چنين توصيه كرد:

حتّى اگر در طول مسير با كسى كه به خاندان اهل بيت (ع) ناسزا مى‌گويد، برخورد كردى، سخنى نگو و راه را ادامه بده و بدان كه خبر نحوۀ انجام مأموريت تو، به ما مى‌رسد. [1]

در اينجا نظر شما را به يك نمونۀ جالب از گزارشهاى مردمى دربارۀ عملكرد مسؤولان مملكتى و برخورد امير مؤمنان (ع) با آن جلب مى‌كنيم:

در عصر حكومت معاويه، زنى به نام «سوده» به او مراجعه و از بى‌عدالتى يكى از كارگزاران شكايت نمود و به او گفت: اگر اين حاكم جبّار را عزل كردى، از تو قدردانى مى‌نماييم و اگر او را ابقا كردى، تو را نافرمانى مى‌كنيم! معاويه برآشفت و گفت: آيا مرا تهديد مى‌كنى؟ همين الآن تو را بر شتر بلندى سوار مى‌كنم و به سوى او (كارگزار) بر مى‌گردانم تا هر آنچه خواهد، در حقّ تو انجام دهد. سوده مدّتى در فكر فرو رفت و پس از آن اين شعر را خواند:

درود الهى بر روان پاكى كه آن را خاك قبر در بغل گرفته و عدالت در آن مدفون گشته است. او همپيمان عدالت بود و جز به اجراى حقّ راضى نمى‌شد و قرين ايمان و حقّ گرديد.