بدان كه اگر از مؤمنى ياد كنى به آنچه در او وجود دارد، اين مصداق غيبت است، و اگر از او به آنچه در وى نيست، ياد كنى، پس به او تهمت زده‌اى.

در روايت ديگرى مى‌فرمايد:

آن كس‌كه غيبت مؤمنى را بكند، از ولايت خداوند خارج و در ولايت شيطان وارد شده است و غيبت كننده در آتش جهنّم براى هميشه خواهد بود. [1]

پس از ارائه توصيفى كوتاه و فشرده در مورد غيبت، به بحث دربارۀ سخنانى كه معمولاً افراد در حلقه‌هاى اطّلاعاتى مطرح مى‌كنند، مى‌پردازيم. اين گفت و گو (در مورد ديگران) چه توجيهى دارد؟ براى روشن شدن حكم اين گونه موارد و مشابه آن، برخى از استثناهاى غيبت با بهره‌گيرى از روايات آورده مى‌شود.

موارد جواز غيبت

در كتابهاى گوناگون و هر جا بحث غيبت و مجازات اين گناه سنگين مطرح شده، مواردى نيز به عنوان مستثنيات اين حكم يعنى مواردى كه به ظاهر صورت غيبت دارد، ولى در حكم چنين نيست، عنوان گرديده كه به آنها اشاره مى‌شود:

الف-بى‌پروا و متجاهر به گناه

اسلام براى آبرو و شخصيّت افرادى حريم قائل است كه خود به حرمت خويش، احترام بگذارند، امّا آنان كه بى‌پروا و در انظار عمومى دست به گناه مى‌زنند، حفظ آبرو و پوشاندن گناه آنان بر جامعه لازم و واجب نيست.