ديگرى از قبيل خرابكارى، توطئه و جذب و استخدام جاسوس از ميان نيروهاى خودى دست مى‌زند. اين نوع جاسوسها اگر شناسايى و دستگير شوند مجازات‌هاى سختى در انتظارشان هست و حكم اعدام در مورد آن‌ها اجرا مى‌شود مگر در موارد استثنايى كه ممكن است تخفيفى در حكم داده شود. از سيره پيامبر (ص) ، امام اميرالمؤمنين (ع) و امام حسن نيز استفاده مى‌شود كه حكم چنين جاسوسانى اعدام است، مگر اين كه موجبى براى تخفيف باشد مثل اسلام آوردن و تسليم شدن. در اينجا نمونه‌هايى از نحوه برخورد با اين نوع جاسوسان را از تاريخ اسلام بيان مى‌كنيم:

1. كشتن معاوية بن مغيرة بن ابى العاص. معاويه كه در جنگ احد شركت داشت، بعد از پايان جنگ به مدينه آمد و به خانه عثمان پناهنده شد. پيامبر (ص) دستور داده بود كه او را دستگير كنند. مسلمانان او را دستگير كرده، به حضور پيامبر آوردند. عثمان براى او امان خواست، حضرت به او امان داد به شرط اين كه تا سه روز مدينه را ترك كند و سوگند ياد كرد كه اگر بيش از سه روز بماند او را خواهد كشت. حضرت به سوى حمراءالاسد حركت كرد و ليكن معاويه سه روز ماند تا اطلاعاتى از اوضاع مدينه و پيامبر كسب كند و در اختيار قريش قرار دهد.

روز چهارم پيامبر فرمود معاويه در همين نزديكى‌ها است و دور نشده است، او را بجوييد. زيد بن حارثه و عمار ياسر در پى او رفتند و او را يافته، به قتل رساندند. [1]

گفته‌اند معاويه راه را گم كرده و به سوى مدينه آمده بود، ولى با توجه به رفتار بعدى او به نظر مى‌رسد او جاسوس رسمى قريش بوده است تا از