زنان، نظاميان، بزهكاران، اقليتهاى مذهبى و سياسى و پناهندگان به طور معمول به عنوان جاسوسان دائمى و حرفه‌اى يا جاسوسان آماتور مورد بهره‌بردارى سازمانهاى اطّلاعاتى قرارمى‌گيرند. ساير اطرافيان او به‌عنوان جاسوسان اتفاقى انتخاب مى‌شوند.

سازمانهاى جاسوسى بيش از هر چيز در صدد شكار جاسوسان در محل يعنى افرادى كه در داخل يا پيرامون اهداف مورد توجّه آنها قرار دارند، برمى‌آيند.

پس از جنگ جهانى دوم، هدف اصلى سازمان اطّلاعات شوروى دستيابى به تحقيقاتِ اتمى آمريكا بود. بنابراين، به شكار شخصيتهايى كه در اين تحقيقات شركت داشتند، روى آورد. در جنگ روس و ژاپن، ژاپنيها در پى اطّلاعات از حركت كشتيهاى روسيه به سوى خاور دور بودند. بنابراين، كوشيدند مأمورانى از محافل دريانوردى استخدام و يا صيد نمايند. [1]

در سال 1598 قرار داد صلح فرانسه و اسپانيا چيزى بود كه ملكۀ انگليس از آن واهمه داشت، از اين رو، سفير «ونيز» در فرانسه را اجير كرد كه به هنگام ارسال سند از پاريس به مادريد به آن دست يابد و نسخه‌اى از آن را در اختيار ملكۀ انگليس قرار دهد و او على‌رغم احتياطهاى فراوان به اين كار موفق گرديد. [2]

در ميان كارگزاران و عوامل سازمانهاى اطّلاعاتى، طبقۀ خاصّى نيز وجود دارد كه به آنان همكاران افتخارى گفته مى‌شود. آنان براساس احساساتى