نيز الزاماتى بر جامعه و نيز كارگزاران خود در بخش حفاظت و امنيّت دارد كه رعايت آن ضرورى‌تر و تعيين كننده‌تر است و بايد روشها و شيوه‌هاى خاصى براى تحقق آن پيش‌بينى شود. در اين فصل به بيان شيوه‌هايى كه در حفظ اطّلاعات حكومتى درعصر حضرت رسول (ص) يا در زمان ائمه (ع) و تاريخ اسلام به كار رفته است، مى‌پردازيم:

زبان رمز

امروزه كه ارتباطات مخابراتى گستردگى شگفت انگيزى يافته و از سويى گيرنده‌هاى مختلف مى‌توانند گفت و گوهاى مخابراتى ديگران را صيد نمايند، به كارگيرى زبان رمز نيز به همين نسبت حسّاستر و ضرورى‌تر گرديده است، چرا كه هيچ سخن يا نوشته‌اى به‌طور كلّى مصون از دستبرد و استراق نيست. در عصر معصومين عليهم‌السلام نيز اين ضرورت مورد توجّه بوده و از زبان يا عمل يا اشارۀ رمزى در مواقع ضرورت استفاده مى‌شده است.

امام صادق (ع) نامه‌هايى را كه براى دوستان خود ارسال مى‌كرد، به نام خود ارسال نمى‌كرد و در پايين نامه رمز «العالم» را به عنوان امضا كننده به كار مى‌برد. تا براى آنان مشكل امنيتى پيش نيايد. [1]

امام هادى (ع) نام مخاطبان نامه‌هاى خود را به صورت رمزى مى‌نوشت تا چنانچه نامه به دست دشمن افتاد، دوستان آن حضرت شناسايى نشوند. [2]