گسترش فرهنگ رازدارى

قرار دادن محدوديتهاى گفتارى، هشدار در مورد آفات زبان، تأكيد بر رازدارى، بيان آفات كشف اسرار و صدها توصيه‌اى كه در روايات با بيانهاى مختلف در بارۀ حفظ اسرار ارائه شده است، همگى از وجود فرهنگ رازدارى در اسلام خبر مى‌دهند، افرادى كه باز و بى‌پروا سخن مى‌گويند، دور از ادب و فرهنگ اسلامى معرّفى شده‌اند. به تعبير ساده‌تر اسلام كوشيده است كه براى همۀ دهانها قفل و بندى از جنس تعهّد و تدبير ارائه‌كند و اين فرهنگ را گسترش دهد.

در حديثى، امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

. . . آنگاه كه مطّلع شديد در بين شما كسى هست كه محدوديتهاى گفتارى را رعايت نمى‌كند، به خانه‌اش برويد و با نصيحت بكوشيد او را از اين عادت بازداريد. اگر قبول نكرد از طريق كسى كه اين فرد، او را بزرگ مى‌دارد و از او حرف شنوى دارد، اقدام كنيد و بالطايف الحيل تلاش كنيد تا اين مهم برآورده شود و همان گونه كه در مورد امور مهمّۀ خودتان تمام تدابير را به كار مى‌بريد، در مورد اين مسأله كه خواستۀ من از شماست نيز از تدابير ويژه استفاده كنيد. اگر او پذيرفت، چه بهتر و گرنه سخن او را پنهان داشته و جايى نقل نكنيد. [1]