چون برگشتى، نزد هيچ يك از مسلمانان به من گزارش نده، مگر اينكه بگويى دشمن را اندك ديدم. وقتى حباب بن منذر گزارشى مبنى بر كثرت عِدّه و عُدّه آنان ارائه كرد، حضرت فرمود: «به من هم همين اخبار رسيده است، از ايشان چيزى بازگو نكن، خداى ما را بسنده و بهترين وكيل است. [1]

امام صادق (ع) به يكى از يارانش فرمود:

قسم به خدا! ما اطّلاعاتى داريم كه جز فرشتگان و پيامبران محرم آن نيستند. . . و اطّلاعاتى هم هست كه خداوند ما را به تبليغ آن فرمان داده است، پس آنچه كه بايد پنهان داشته شود، آشكار نسازيد. [2]

امام باقر (ع) دو نامه را به «جابر» سپرد كه دربارۀ طبقه‌بندى يكى از آنها، او را از افشاى مفاد آن تا زمان خاصّى (نابودى بنى اميّه) منع كرد و در بارۀ ديگرى كه فاقد هرگونه طبقه‌بندى، بلكه لازم الافشا بود، او را از عاقبت مخفى داشتن محتواى آن نامه برحذرداشت. [3]

اسلام حتّى براى گفت و گوهاى عادى كه در مجلسى بين دو دوست يا فاميل انجام مى‌شود، طبقه بندى خاصّى قائل است؛ پيامبر اكرم (ص) در اين باره فرمود:

اَلَْمجٰالِسُ بِالْاَمٰانَةِ [4]