الغرور سكون النفس الى ما يوافق الهوى و يميل اليه الطبع، عن شبهة و خدعة من الشيطان؛ غرور يعنى آرامش و اطمينان نفس به چيزى كه با هوى و ميل دين موافق است و براساس اشتباه و نيرنگ شيطان (نفس اماره) پيش آمده است. [1]

قرآن مجيد مى‌فرمايد:

/و ما يعِدُهُمُ الشّيْطانُ إِلاّ غُرُوراً؛ [2] وعده و نويد شيطان به دوستدارانش، جز فريب و نيرنگ چيزى نيست.

علامه طباطبايى:

يعنى شيطان رهروان خود را وعده نمى‌دهد مگر وعدهء فريبنده باظهار الخطاء فى صورة الصواب و الباطل على هيئة الحق، غرور شيطان به اين‌گونه است كه شيطان خطا را به صورت درستى و باطل را به شكل حق ظاهر مى‌كند.[3]

غرور در قرآن

پس براساس تعريف علما، اگر كسى گناهى را انجام بدهد با اطمينان به اينكه چون نسب من به پيامبران مى‌رسد، پس انجام دادن آن براى من اشكالى ندارد، با اينكه تصديق مى‌كند اين كار بد است، اين شخص دچار غرور شده و شيطان او را فريب داده است و همچنين كسى كه با اطمينان به اينكه خداوند غفار و آمرزنده گناهان است، به خود دل و جرأت گناه دهد و يا به اعتبار اينكه از فلان نژاد است، به معصيت اقدام كند. چنين فكرهاى غلطى باعث مى‌شود تا شخص كار نادرست را با اطمينان خاطر و خاطر جمع انجام دهد كه اين بسيار بدتر از گناهى كسى است كه شخص در باطن خود ناراحت باشد و خود را سرزنش كند و با دغدغه و تشويق خاطر كار نادرست را

[1] جامع السعادات، مرحوم نراقى، ج 3.

[2] نساء (4) آيهء 120.

[3] الميزان، ج 13، سوره اسراء، ذيل آيهء 65.