نتيجه اين كه امام و پيشواي دين بايد عالم باشد تا هدايتگري او به درستي انجام بگيرد و بلكه بايد اعلم مردم زمان خود باشد تا دايره امامتش همگان را دربر بگيرد.

2 - عصمت

امام همانند پيامبر بايد از گناه و خطا مصون باشد. اگر امام مرتكب گناه و يا اشتباه بشود، باعث مي‌گردد كه موقعيت او نزد مردم متزلزل شود و به سخنانش صددرصد اعتماد نشود. اگر امام معصوم نباشد، در صورتي كه مردم را به چيزي امر نمايد و يا از چيزي باز بدارد، مردم سخن او را قابل اعتماد ندانسته و الزام آور نخواهند دانست و در نتيجه از او اطاعت نخواهند نمود. اصولا تحقق امامت ديني، با عصمت و مصونيت از خطا و گناه ممكن است . كسي كه عهده دار امر بزرگي مثل ابلاغ حقيقت دين و تبيين خداپسندانه آن است، وقتي مي‌تواند نقش خود را به درستي ايفا نمايد كه در او گناه و خطا راه نيابد. از سوي ديگر مردم كه شنوندگان و مخاطبان امامند بايد به گوينده سخن و دعوت كننده اطمينان داشته باشند، كه سخنان او خطا نبوده و از روي هوس ادا نشده است ; وگرنه امر و نهي او را نمي پذيرند و منصب و رسالتش لغو خواهد بود.

به حكم آيه : (أطيعوا الله و أطيعوا الرسول و أولي الامر منكم )[1] اطاعت از امام واجب است . با اين وصف اگر امام معصوم نباشد، ممكن است دين خدا را به خطا و اشتباه معرفي نمايد، كه در اين صورت اطاعت از او تبعيت از باطل و خطا خواهد بود; و چنين دستوري بر خداوند محال است .[2] مطابق صدر آيه اطاعت از خدا به طور مطلق لازم است و اگر اولي الامر معصوم نباشد، اطاعت از او به طور مطلق لازم نخواهد بود، و حال آن كه به صورت مطلق به اطاعت از اولي الامر امر شده است .

---