آن وقت براي اين كه ما هم در اين عالم وظيفه خود را بدانيم كه زندگي اجتماعيمان تأمين بشود، و هم روش ما جوري باشد كه در معاد و بازگشت سعادتمند باشيم، به عبارت ديگر براي اين كه هم سعادت دنيوي و هم سعادت اخروي داشته باشيم، احتياج به پيامبر داريم .

پس اين احتياج فقط مربوط به زندگي مادي نيست كه پيامبران قوانين عدل براي ما بياورند، بلكه لازم است تمام حيات ما از آغاز خلقتمان تا آخر را كه باقي هستيم و فاني نمي شويم مد نظر بياورند و آن را در مسير صحيحي بيندازند كه به عذاب نار دچار نشويم، بلكه به عليين و مقام اعلي برسيم، و لذا دستوراتي كه انبيا آورده اند منحصر به قوانيني كه عدل اجتماعي و حقوق مادي را تأمين كند نيست، بلكه علاوه بر دستوراتي كه مربوط به زندگي دنيايي و حقوق مادي انسانها مي‌باشد، يك قسم دستوراتي دارند كه براي تربيت و هدايت بشر است كه ارتقاء پيدا كند.

هدف اصلي از خلقت انسان آزمايش و تكامل اوست

خداي تبارك و تعالي در قرآن مي‌فرمايد: (ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون)[1] من جن و انس را خلق نكردم مگر براي اين كه مرا بپرستند; يعني مرا بشناسند و قهرا بپرستند.

پرستش خدا ارتباط با خداست و ارتباط با خدا سبب تكامل انسان است و تكامل انسان سبب سعادت ابدي براي اوست .

پس فرستادن انبيا براي اين است كه دستورات و قوانيني از طرف خداوند براي انسانها بياورند كه هم انسانها وظيفه شان را بفهمند و در زندگي مادي گرفتار تضييع حقوق و ظلم و تعدي نشوند و هم اين كه هدفي كه از خلقتشان در نظر بوده است به آنها يادآوري كنند و راه رسيدن به آن را به آنان نشان دهند. قرآن مي‌فرمايد:

---