"قبل از هر شعر و هر ستايش و هر تجليلي از علي و حتي قبل از محبت علي، معرفت علي است كه نياز زمان ما و جامعه ماست . محبت بي معرفت ارزش ندارد... علي اگر يك رهبر است، يك امام است و يك نجات بخش است، و مكتب او اگر روح يك جامعه است، اگر راه يك جامعه است و اگر نشان دهنده مقصد و حيات و تمدن در يك ملت است، در آشنايي با مكتب او و آشنايي با شخصيت اوست ; نه محبت تنها نسبت به كسي كه نمي شناسيم، زيرا اگر محبت تنها بدون آشنايي ثمري مي‌داشت بايد به نتايج بزرگ مي‌رسيديم ; امكان ندارد جامعه اي و ملتي علي را بشناسد و مذهب علي را بفهمد و بداند و از شكنجه آميزترين و سخت ترين محروميت هايي كه جامعه هاي عقب مانده دارند رنج ببرد. اگر مي‌بينيم پيرو علي و كسي كه براي علي اشك مي‌ريزد و كسي كه محبت علي در قلبش موج مي‌زند سرنوشتش و سرنوشت جامعه اش دردناك است، معلوم است كه علي را نمي شناسد و تشيع را نمي فهمد هرچند كه ظاهرا شيعه باشد.

نهج البلاغه بعد از قرآن بزرگترين كتاب ماست كه آن را نمي خوانيم و نمي دانيم و نمي شناسيم، چنانكه قرآن هم همين طور; از قرآن فقط ستايش مي‌كنيم، مي‌بوسيم و تبرك مي‌دانيم . چه تأثيري مي‌تواند داشته باشد وقتي كه درونش را ندانيم چه مي‌گويد؟

نهج البلاغه به اقرار اغلب دانشمندان و نويسندگان و ادباي حتي معاصر غير شيعي عرب زيباترين متن است ;... اما من معتقدم كه از