(م 2349) اگر صاحب مال بميرد و چند وارث داشته باشد، كسيكه امانت را قبول كرده بايد مال را بهمه ورثه بدهد، يا بكسى بدهد كه همه آنان گرفتن مال را باو واگذار كرده‌اند، پس اگر بدون اجازه ديگران تمام مال را بيكى از ورثه بدهد ضامن سهم ديگران است.

(م 2350) اگر كسيكه امانت را قبول كرده بميرد، يا ديوانه شود، هركس كه امانت در پيش او باشد بايد هرچه زودتر آنرا بصاحبش برساند.

(م 2351) اگر امانت‌دار نشانه‌هاى مرگ را در خود ببيند، چنانچه ممكن است، بايد امانت را بصاحب آن يا وكيل او برساند و اگر ممكن نيست بايد آنرا بحاكم شرع بدهد و چنانچه بحاكم شرع دسترسى ندارد، در صورتيكه وارث او امين است و از امانت اطلاع دارد، لازم نيست وصيت كند وگرنه بايد وصيت كند و شاهد بگيرد و بوصى و شاهد اسم صاحب مال و جنس و خصوصيات مال و محل آنرا بگويد.

(م 2352) اگر امانت‌دار نشانه‌هاى مرگ را در خود ببيند و بوظيفه‌ايكه در مسأله پيش گفته شد عمل نكند، چنانه آن امانت از بين برود، بايد بنابر احتياط لازم عوضش را بدهد، اگرچه در نگهدارى آن كوتاهى نكرده باشد و مرض او خوب شود، يا بعد از مدتى پشيمان شود و وصيت كند.

احكام عاريه‌

(م 2360) اگر عاريه‌دهنده بميرد، عاريه‌گيرنده بايد چيزى را كه‌