س- پدرى كه در مدّت عمرش بى‌نماز بوده آيا بعد از مرگ او قضاى نماز و روزه‌اش بر پسر بزرگتر واجب است يا نه؟

ج- بنظر اينجانب، احتياط لازم آنستكه پسر بزرگتر نمازهاى قضا شده عمدى پدر را هم بجا آورد، ولى ميتواند در اين احتياط به علمائى مراجعه كند كه عمل به اين احتياط را لازم نميدانند، با رعايت الاعلم فالاعلم.

س- اگر پسر بزرگتر (كه اداء دين پدر و مادر، بر او واجب است) مريض باشد و ثروتى ندارد، آيا بر پسر ديگر واجب است يا نه؟

ج- اگر مقصود از دين پدر، ديون مالى است كه بايد ورثه، از تركه پدر، ادا كنند و اگر مقصود، نماز و روزه است، كه بر پسر بزرگتر واجب است و در صورتيكه او قادر بر قضا نيست و قدرت بر استيجار هم ندارد و شرعا معذور است، احتياط لازم آنست كه پسر بعدى بجا آورد.

س- شخصى حدود شصت سال عمر كرده و در حدود سى سال آخر عمرش اختلال حواسّ و بعارضه روانى مبتلا بوده بنحوى كه در اوائل سى سال اخير، فرائض يوميّه خود را بطور ناقص انجام و بقيه را بر اثر بيمارى مزبور، ابدا توجّهي به انجام فرائض خويش نداشته، حال آيا لازم است كليّه فرائض متروكه (در زمان بيمارى موصوف متوفّى از نماز و روزه) را قضا نمود يا نه؟

ج- اگر شعور خود را بكلّى از دست داده بوده كه اصلا درك تكليف نميكرده، نماز و روزه‌اش قضا ندارد و اگر متوجّه تكليف بوده و مع ذلك ترك كرده اگر با عذر ترك كرده بر پسر بزرگ واجب است كه آنرا قضا نمايد و اگر بى غذر ترك كرده احتياط آنستكه قضاء آن مقدار،