اگر دنيا چيز گرانبهايى به حساب آيد، قطعا ثواب خدا برتر و ارزشمندتر است‌

و اگر بدنها براى مرگ پديد آمده‌اند، پس شهادت در راه خدا برتر است‌

و اگر قسمت ارزاق مقدر است، پس حرص كم در تلاش چه زيباتر است‌

و اگر واقعا جمع اموال براى ترك است. پس چرا شخص بايد در اموال متروك بخل بورزد

[ارسال نامه امام توسط قيس بن مسهر صيداوى‌]

راوى گويد: حسين 7 نامه‌اى به سليمان بن صرد و مسيّب بن نجبه و رفاعة به شدّاد و جمعى از شيعيان كوفه نوشت و با قيس بن مسهر صيداوى‌[1] فرستاد. قيس چون به نزديك كوفه رسيد، حصين بن نمير[2]، مأمور ابن زياد راه را بر وى بست و در پى تفتيش وى بر آمد، قيس نامه امام را دريده و نابود كرد، حصين وى را نزد ابن زياد فرستاد.

چون نزد ابن زياد رسيد، گفت: تو كه هستى؟

قيس: من مردى از شيعيان امير المؤمنين و فرزندش مى‌باشم؟

ابن زياد: چرا نامه را دريدى؟

قيس: تا ندانى در آن چه نوشته شده.

[1]- قيس بن مسهر اسدىّ از عدنان، جوانى است كوفى از اشراف بنى اسد و يكى از حاملان نامه‌هاى كوفيان به حسين، بعد از خبر بيعت نكردن و حضور امام در مكه با مسلم به كوفه بازگشت، نامه مسلم را كه حاوى بيعت مردم و دعوت امام به كوفه بود به امام رسانيد.

تاريخ طبرى 5/ 394- 395، رجال الشيخ: 79، تسمية من قتل مع الحسين: 152، انصار الحسين: 123- 124.

[2]- حصين بن نمير كندى سكونى، از سرهنگان سرسخت و قسىّ القلب در عصر بنى اميه و اهل حمص بوده، كعبه را به منجنيق بست و در نهايت امر، فرمانده ميمنه ابن زياد در جنگ با ابراهيم اشتر بود كه نزديك موصل سال 67 اتفاق افتاد، كشته شده و به دار البوار شتافت.

التهذيب ابن عساكر 4/ 371 و الاعلام 2/ 262.