فروخور خشم را گر زنده مى‌خواهى دل خود را

فساد روى زمين از شراب مى‌زايد

كسى را ظفر بر ظفر حاصل است‌

كناره گرد خطرهاى بيكران دارد

كوته‌انديشى كه سازد دست منسوبان دراز

گر به ظاهر زاهد از دنيا كند پهلو تهى‌

گشته است در ميانه‌روى عمر ما تمام‌

گناه مانع ايجاد ما نشد اوّل‌

گيرم كه مارچوبه كند تن به شكل مار

لب فروبستنم از شكر نه از كفران است‌

مدار خويش بزرگى كه بر شراب نهاد

مشو از شكر حقّ غافل كه حقّ از خلق نعمت را

مكش رو درهم از حكم قضا ور مى‌كشى درهم‌

ميان قهر خدا و عدو مشو حايل‌

نتوان گفت عارفش، هست او

ورنه سزاوار خداونديش‌

هر شهى را كه هر دو باشد جمع‌

همان است اين چتر فيروزه‌فام‌

همان است اين زال زيبا تقاب‌

همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار

يا برآيم به چرخ گردنده‌