آن مرد نيم كز عدمم بيم آيد

ابر و باد و مه و خورشيد و فلك دركارند

اجل خانه تن بپرداختش‌

از دست زبان كه برآيد

از رباط تن چو بگذشتى دگر معموره نيست‌

اى خفته كه دوست نگهبان جان توست‌

بدانديش بر خرده چون دست يافت‌

برگ عيشى به گور خويش فرست‌

برگ كاهم پيش تو اى تندباد

بزرگانى كه مانع مى‌شوند ارباب حاجت را

بغير خشم كه در خوردش وبالى نيست‌

بنده همان به كه ز تقصير خويش‌

به حرف و صوت نتوان شكر منعم را ادا كردن‌

به محفلى كه خوشامد فسانه‌پرداز است‌

به ناخوبتر صورتى شرح داد

پاى طلب راهگذار از تو يافت‌

پنداشت ستمگر كه ستم با ما كرد

تا نكنى تو نتوانيم ما

ترك دنيايى نه تنها سهل از احسان مى‌شود

تمام مشكل عالم به صبر بگشايد

تو را كه گفت كه در باغ عيش و مسند ناز

تو كه از غم نديده‌اى خوارى‌

جانيست مرا به عاريت داده خداى‌

جز تو كسى كايد ازو هيچ كار

جوشن داوود شد قلمرو تدبير

جهان كار از اينگونه بسيار كرد

چون صورت آيينه تماشاش خوش است‌

خرسند به فرمان قضا باش كه اين تيغ‌

خفته‌اى همچو بخت ما همه شب‌

خوابت چگونه آيد از شوق آن كريم‌

دخل و خرج خويش را چون مه برابر هركه كرد

درخور مزد فلك كار به آدم دارد

دست و پايى مى‌توان زد بند اگر بر دست و پاست‌

دنيا چو تو چشم باز كردى هيچ است‌

دهند اگر به تو دربسته خلد چندان نيست‌

ز انتقام حقّ ايمن نمود دشمن را

زاهدى را كه چشم باشد باز

ز رنج و راحت گيتى مرنجان دل مشو خرّم‌

سپه را كه فيروزمندى رسد

شاه دهلى به بخارا نرود

شاهى كه بر رعيّت خود مى‌كند ستم‌

شكر خاصّى است در اين دايره هر طايفه را

عدالت كن كه در عدل آنچه يك ساعت به دست آيد