ما عمل كرديم به آن در آنها، و جهد كن از جهت خودت در پيروى آنچه عهد كردم به تو در اين عهدنامه، و طلب استوارى كردم بر آن از حجت از جهت نفسم بر تو تا آنكه نبوده باشد مر تو را علّتى و بهانه‌اى نزد مسارعت كردن نفس تو به جانب آرزوى خود،[1] و از جمله اين عهدى است و آخر اين عهد است.»

«و أنا أسأل اللّه بسعة رحمته، و عظيم قدرته على إعطاء كلّ رغبة، أن يوفّقني و إيّاك لما فيه رضاه من الإقامة على العذر الواضح إليه و إلى خلقه، مع حسن الثّناء في العباد، و جميل الأثر في البلاد، و تمام النّعمة، و تضعيف الكرامة، و أن يختم لي و لك بالسّعادة و الشّهادة، إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌. و السّلام على رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله و سلم الطّيّبين الطّاهرين، و سلّم تسليما كثيرا، و السّلام.»

يعنى: «و من سؤال مى‌كنم از خداى تعالى به فراخى رحمت او، و عظيم قدرت او بر دادن هر مرغوب اينكه موفّق سازد مرا و تو را تا به چيزى كه در آن است خشنودى او از اقامت بر عذر واضح به سوى او و به سوى خلق او- يعنى، كارى كنيم كه نزد او و نزد خلق او معذور باشيم- با حسن ثنا در عباد، و جميل اثر در بلاد، و تمامى نعمت، و مضاعف گردانيدن كرامت، و اينكه ختم كند از جهت من و از جهت تو به سعادت و شهادت.

به درستى كه ما به جانب خداى عز و جلّ رغبت‌كنندگانيم و جويان رحمت اوييم.»

الحمد للّه و المنّة له سبحانه كه به عنايات ربّانى و الطاف سبحانى كتاب روضة الانوار عبّاسى صورت اتمام و سمت اختتام يافت، و تاريخ اتمام آن در اواخر شهر رجب المرجّب سنه ثلاث و سبعين و الف هجرى اتّفاق افتاد، و افتتاح آن چند ماه قبل از اين در همين سال روداد. و چون پرتوى از اشعّه التفات خاطر پادشاه سلاطين پناه باسط مهاد امن و امان، ممهّد قواعد عدل و احسان، ملاذ سلاطين جهان، ملجأ خواقين دوران، زينت‌بخش اورنگ پادشاهى، مظهر الطاف الهى، اعنى حضرت نواب اشرف ارفع اقدس هميون اعلى شاهى ظلّ اللّهى- ادام اللّه تعالى اشراق بوارق انوار رأفته و خلّد فى بروج السّعادة اعتلاء كواكب عظمته- به جانب اين مجموعه تافته و مزرع اميد اين صحيفه رشحى از فيض سحاب عنايت آن اعلى حضرت يافته، باكمال بى‌بضاعتى و شكستگى مؤلّف اميد

[1] - بقيه عبارت در متن عربى نيست و افزوده نويسنده است.