النّاس ينظرون من أمورك في مثل ما كنت تنظر فيه من أمور الولاة قبلك، و يقولون فيك ما كنت تقول فيهم، و إنّما يستدلّ على الصّالحين بما يجري اللّه لهم على ألسن عباده، فليكن أحبّ الذخائر إليك ذخيرة العمل الصّالح، فاملك هواك، و شحّ بنفسك عمّا لا يحلّ لك، فإنّ الشّحّ بالنّفس الإنصاف منها فيما أحبّت أو كرهت.»

يعنى: «پس، بدان اى مالك! كه من تو را متوجّه ساختم به بلادى كه جارى شده بر ايشان دولتها و گردشهاى روزگار از عدل حكّام سابقه و جور ايشان. و به درستى كه مردمان نگاه مى‌كنند در امور تو، در مثل آنچه تو نگاه مى‌كنى در امور واليان و حاكمان پيش از تو و سيرت ايشان؛ و در باب تو خواهند گفت مردم آنچه تو در باب ايشان مى‌گفته‌اى، و استدلال كرده مى‌شود بر صلاح و نيكوكارى صالحان به آنچه خداى عز و جلّ از جهت ايشان بر زبانهاى بندگان خود جارى سازد- يعنى، از خوبى گفتن مردم و ذكر جميل بر زبانها جارى بودن استدلال بر حال اهل صلاح مى‌شود؛ پس، بايد چنان كنى كه زبانها به مدح تو جارى باشد و نيكنامى تو بر السنه خلق سارى- پس، بايد كه دوست‌ترين چيزها به سوى تو ذخيره كردن عمل صالح و كردار شايسته باشد؛ پس، مالك شو هوى و آرزوى نفس خود را، و او را مقهور خود ساز، و بخيل باش بر اين نفس از چيزى كه بر تو حلال نباشد- يعنى، آن را به نفس مده- پس، به درستى كه بخيلى نمودن به نفس از حرام‌[1] انصاف گرفتن از نفس است، و به عدل و داد او را كار فرمودن در آنچه آن را دوست داشته و آنچه آن را ناخوش پنداشته.»

«و أشعر قلبك الرّحمة للرّعيّة، و المحبّة لهم، و اللّطف بهم، و لا تكوننّ عليهم سبعا ضاريا تغتنم أكلهم، فإنّهم صنفان: إمّا أخ لك في الدّين، أو نظير لك في الخلق، يفرط منهم الزّلل، و تعرض لهم العلل، و يؤتى على أيديهم في العمد و الخطإ، فأعطهم من صفحك و عفوك‌[2] مثل الّذي تحبّ و ترضى أن يعطيك اللّه من عفوه و صفحه، فإنّك فوقهم، و والي الأمر عليك فوقك، و اللّه فوق من ولّاك! و قد استكفاك أمرهم، و ابتلاك بهم.»

«و در دل خود درآر رحم و مهربانى كردن با رعيّت، و دوستى و ملاطفت با ايشان‌

[1] -« از حرام» در متن عربى نيامده است.

[2] - در ديگر نسخ:« عفوك و صفحك».