را از سريانى به عربى نقل نموده. روزى طهمورث را، كه وليعهد او بود، در خلوتى طلب نموده به درر الفاظ آبدار گوش هوش او را مزيّن ساخته فرمود كه، «حكمهاى پادشاهان به تير تقدير ماند كه از محيط افلاك به مركز خاك گرايد و منع و ردّ آن به هيچ قوّت مقدور نباشد. پس، شرط خدايگان مملكت و رسم فرمانفرماى سپاه و رعيّت آن است كه در كلّيّات و معظمات امور بى‌حجّتى روشن و دليلى مبرهن هيچ حكم جارى نسازد، و بى‌تأمّل و تدبير و استكشاف حقيقت امر پروانه و فرمان ندهد.

شرط ديگر آن است كه پادشاه از موافقت صاحب‌غرضان اجتناب لازم داند كه صاحب‌غرضان پيرامن الفت و صداقت گردند و جواهر حسنات مردم را در رشته سيّئات كشند و فعل جميل و كردارنيكو را در كسوت قبيح و صورت زشت به ارباب دولت باز نمايند. ديگر آنكه شرير و مفسد را منكوب و مقهور دارد و ظالم و راهزن را از راهها و ملكها دورگرداند و اين معنى را سبب انتظام ممالك داند. ديگر آنكه تا تواند راه خديعت و مكر دشمن را بر خود بسته دارد و از موجبات مكايد خصم به هيچ حال غافل و ايمن نباشد، و بر دوستى و وفاى دشمن و خصم، كه چون سيمرغ مكان و مانند كيميا امكان ندارد، به هيچ‌وجه اعتماد ننمايد. ديگر از بدنام گردانيدن خاندان عفاف و دودمان صلاح كه موجب نكال و مورث وبال است زبان كشيده دارد، و در حفظ عرض و ناموس رعايا و زيردستان به اقصى الغاية بكوشد. ديگر از بغى و نقض عهد و پيمان احتراز [140 ب‌] لازم داند. ديگر آنكه به گمانى كه روى نمايد بيگناهى را در مضيق ضرر و معرض آزار و خطر نيندازد و خود را مورد غضب آفريدگار نگرداند. ديگر در بخشش و صرف اموال طريق اعتدال نگاه دارد و از جانب افراط و تفريط، كه عبارت از اسراف و بخل است، اجتناب از لوازم شمارد.