[مقدمه‌]

بسم اللّه الرحمن الرحيم و به ثقتى‌ افتتاح كلام به نام واجب الاعظام پادشاهى سزد كه به مقتضاى حكمت بالغه ازليّه، وضع قانون شريعت غرّا[1] و ملّت بيضا[2] را باعث انتظام مصالح جمهور و ارتباط مفاصل امور ساخت، و جهت تشييد[3] مبانى شرع انور و اجراى مراسم دين ازهر، رايت دولت ملوك معدلت شعار و سلاطين نصفت‌[4] كردار را به ذروه‌[5] بروج عظمت و اوج سپهر جلالت برافراخت. و صلوة نامحدود و درود غيرمعدود بر ذات كاملى كه به حسب باطن معنى قدسى، فاتحه كتاب ابداع و اختراع است، و به حسب ظاهر صورت انسى، متمّم مكارم اخلاق و خاتم لطايف اصطناع‌[6]. و بر آل طيّبين و اهل بيت طاهرين آن حضرت، كه هريك از ايشان بر مشارق افلاك تقدّس و هدايت آفتابى‌اند عالم‌آرا و بر مطالع بروج ارشاد و راهنمايى تيرى‌اند بر اوج عزّ و اعتلا- 6 الطّيّبين الطّاهرين ما دامت الارض و السّماء.

امّا بعد، در اين ايّام فرخنده آغاز سعادت انجام، رحمت عام سبحانى و نعمت كامله يزدانى شامل حال عباد بلاد گرديده، اورنگ‌[7] سلطنت و جهانبانى و مسند عظمت و گيتى‌ستانى به لوامع‌[8] انوار جبين شاهنشاهى زيب و زينت گرفته، كه جهان‌بين اهل جهان به انوار عدل شاملش روشن است؛ و بسيط عرصه گيتى از يمن عطاى كاملش گلشن سپهر، با آنكه همه تن بينايى است، چنين لمعه‌[9] نورى نديده. و مهر با آنكه سراپا همه روشنايى است از بارق‌[10] عقل او مستنير[11] گرديده، ظفر و نصرت ملازمان علم اقبالش، عظمت و شوكت ساكنان عتبه‌[12] اجلالش، روايح اخلاق عنبرينش، نسيم عنبر شميم‌[13]

[1] - سپيد، روشن و درخشان.

[2] - سپيد، روشن.

[3] - برافراشتن، استوار كردن.

[4] - انصاف، عدل، داد.

[5] - بالاى هرچيز، قلّه، نوك.

[6] - نيكويى كردن.

[7] - تخت، سرير.

[8] - جمع« لامعه» است به معنى درخشان و تابان.

[9] - روشنى، پرتو.

[10] - درخشنده، تابان.

[11] - روشن.

[12] - آستانه.

[13] - بوى خوش.