و حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله [113 آ] فرموده كه، «هركه مسرور سازد مؤمنى را، مسرور ساخته مرا؛ و هركه مسرور سازد مرا، مسرور ساخته خداى عز و جلّ را.»

و حضرت امام محمّد باقر 7 فرموده كه، «تبسّم در روى برادر مؤمنى حسنه است و صرف كردن ناخوشى از او حسنه است. و كسى عبادت نكرد خداى عز و جلّ را به چيزى بهتر از ادخال سرور در دل مؤمن.»

و آن حضرت فرموده كه، در «آنچه خداى عز و جلّ القا كرد به حضرت موسى 7 آن بود كه مرا بندگان هست كه مباح مى‌گردانم جهت ايشان بهشتم را، و حاكم مى‌كنم ايشان را در بهشت.» موسى 7 گفت: «كيستند آن جماعت؟» فرمود: «هركه داخل سازد بر مؤمنى سرورى.» پس، فرمود كه، «مؤمنى در ملك جبّارى بود. از او آزار مى‌كشيد. از او گريخت به بلاد شرك. به منزل يكى از كفّار فرود آمد. او را مأوى داد و با او نيكويى كرد و ضيافت نمود. چون مرگ به او دررسيد، خداى عز و جلّ وحى به او فرستاد كه، قسم به عزّت من و جلال من كه اگر از براى تو در بهشت من مسكنى مى‌بود، تو را در آنجا ساكن مى‌كردم، و ليكن حرام است بهشت بر هركه بميرد در حالى كه به من مشرك باشد، و ليكن اى آتش او را بترسان و آزار مرسان و رزق او طرفين روز مى‌رسد.» گفتم: «از بهشت؟» فرمود: «از آنجا كه خدا خواهد».

و حضرت صادق 7 فرموده كه، هرگاه مبعوث مى‌سازد خداى عز و جلّ مؤمن را، بيرون مى‌آيد با او مثالى و در پيش او مى‌رود. هرگاه مى‌بيند مؤمن هولى از هولهاى روز قيامت، آن مثال به او مى‌گويد: «مترس و اندوهگين مباش، و بشارت باد تو را به سرور و كرامت از جانب خداى.» تا وقتى كه مى‌ايستد در پيش خداى عز و جلّ پس، او را حساب آسان مى‌كند و امر مى‌كند كه او را به بهشت برند و آن مثال در پيش مى‌رود و مؤمن به آن مثال مى‌گويد:

«يرحمك اللّه! تو نيكو كسى كه بيرون آمدى با من. و لا يزال مرا بشارت مى‌دهى به سرور و كرامت از جانب خداى عز و جلّ تا آنكه ديدم آن را. تو كيستى؟» او مى‌گويد: «من آن سرورى‌ام كه داخل ساخته در برادر مؤمن خود در دنيا خداى عز و جلّ مرا از آن آفريده است تا بشارت دهم تو را.