تا وقتى كه تنگ شد بر ايشان زمين با وجود سعت و گشادگى، و تنگ شد بر ايشان دلهاى ايشان، از بسيارى غم و وحشت و دانستند كه پناهى نيست از خشم خداى عز و جلّ مگر هم به وى؛ و آمرزش خواستند از كرم آن حضرت، پس چون درماندند و به بيچارگى خود دانا شدند، توفيق داد خداى عز و جلّ ايشان را تا توبه كردند و به حقّ بازگشتند. به درستى كه خداى تعالى اوست قبول‌كننده توبه از تايبان به تفضّل به رحمت بر ايشان.»

كعب مى‌گويد: «بعد از شنيدن آيه گفتم: خ يا رسول اللّه! من به شكرانه اين موهبت كبرى، جميع مال خود را در راه خدا و رسول خدا صدقه مى‌نمايم خ. آن حضرت فرمود:

خ چيزى تصدّق كن و چيزى جهت خود نگاهدار خ. و هلال و مراره را نيز آن حضرت بشارت رسانيد و ايشان نيز از آن غم و غصّه خلاص يافته، به واسطه قبول توبه، شكر حضرت بارى تعالى به‌جا آوردند.» [41 ب‌][1]

[1] - صفحه 41 آ نانوشته است.