اين است در عدد كباير، آنچه به نظر رسيده در احاديث و كلام علما. و بعضى چيزهاى ديگر از قرآن و حديث مستفاد مى‌شود، مانند تكذيب راست- يعنى، شخصى سخن راستى گفته باشد و كسى او را تكذيب كند و گويد دروغ است- و استماع غنا و حيف در وصيّت- يعنى، هرگاه كسى وصيّتى كند موافق حقّ و عدل و احسان وصيت ننمايد و حيف و ميل به‌جا آورد- و اصرار بر گناه نيز حكم كبيره دارد، و آن، آن است كه مداومت بر نوع گناه نمايد يا گناه بسيار مى‌كرده باشد، هرچند صغيره باشد، چنانكه گناهى صغيره را اكثر اوقات بكند يا اكثر اوقات ملازم گناهان باشد، هرچند آن گناهان صغيره باشند.

و در حديث وارد است كه، «لا صغيرة مع الاصرار [33 ب‌] و لا كبيرة مع الاستغفار».[1] يعنى: «گناه صغيره نيست با اصرار، بلكه به اصرار گناه كبيره مى‌شود و با استغفار و توبه كبيره نيست». يعنى، حكم آن زايل مى‌شود و اثر آن گناه برطرف مى‌شود، و اصرار بر گناه آن است كه بر آن گناه مقيم باشد و بسيار كند. و بعضى از علما در حكم اصرار گرفته‌اند آن را كه كسى گناهى كند و بعد از فارغ شدن عزيمت آن داشته باشد كه باز آن گناه را بكند.

[1] - بحار الانوار، ج 8، ص 351.