نفسى را كه حرام گردانيده خداى عز و جلّ كشتن او را مگر به حقّ؛ و زنا نمى‌كنند و هركه بكند آن را، درمى‌يابد جزا و عقوبت گناه، مضاعف مى‌شود از جهت او عذاب در روز قيامت و مخلّد مى‌ماند در عذاب‌خوار، الّا آن كسى كه توبه كرده باشد و ايمان آورده باشد و كار نيكو كرده باشد. پس، ايشان را بدل مى‌گرداند خداى عز و جلّ سيّئات ايشان را به حسنات و خداى بغايت بخشنده و رحم‌كننده است».

و محمّد بن مسلم نقل مى‌كند از حضرت امام محمّد باقر 7 كه، آن حضرت فرمود:

«يا محمّد بن مسلم! گناهان مؤمن، هرگاه توبه كند از آن گناهان، مغفور است از جهت او.

پس، كار كند جهت آينده بعد از توبه؛ و مغفرت الهى و اللّه كه اين نيست، الّا براى اهل ايمان». گفتم: «اگر عود كند به گناه، بعد از توبه و استغفار از گناهان و باز عود كند به توبه؟» فرمود: «يا محمد بن مسلم! آيا گمان مى‌برى كه بنده مؤمن پشيمان شود بر گناه و استغفار كند از گناه و توبه كند؛ سپس، خداى عز و جلّ قبول نكند توبه او را»؟ گفتم: «اين كار را چند نوبت كرد. گناه مى‌كند؛ پس، توبه مى‌كند و استغفار مى‌كند». فرمود كه، «هرگاه عود مى‌كند مؤمن به توبه و استغفار، عود مى‌كند خداى عز و جلّ بر او به مغفرت. به درستى كه خداى عز و جلّ غفور رحيم است. قبول مى‌كند توبه را و عفو مى‌كند از گناهان. پس، حذر كن از آنكه نااميدسازى مؤمنان را از رحمت خداى عز و جلّ»

و حضرت امام محمد باقر 7 فرموده‌اند كه «خداى عز و جلّ فرحناكتر است به توبه بنده خود از مردى كه گم كرده باشد مركب سوارى خود را با توشه‌دان خود در شب تاريكى پس، آنگاه بيابد آن را. پس، خداى عز و جلّ فرحناكتر است به توبه بنده خود از آن مرد به يافتن آن راحله. «و آن حضرت فرموده كه، «تائب از گناه مانند كسى است كه گناه نكرده؛ و كسى كه مقيم است بر گناه و مى‌گويد استغفر اللّه، از بابت مستهزى‌ء است.» و آن حضرت فرمود كه، «خداى عز و جلّ وحى فرستاد به حضرت داوود 7 كه، خ برو پيش بنده من دانيال. پس، بگو به درستى كه تو عصيان من به‌جا آوردى. پس، من بخشيدم تو را و عصيان كردى. پس، بخشيدم تو را و عصيان كردى. پس بخشيدم تو را. پس، اگر عصيان مى‌كنى، در چهارم نخواهم بخشيد تو را خ. پس، آمد حضرت داوود پيش حضرت دانيال 7 و پيغام را رسانيد. پس، حضرت دانيال فرمود: خ يا نبى اللّه! به تحقيق كه ابلاغ‌