باب چهارم در توبه و بازگشت، و تفضّلى كه خداى عز و جلّ بر امّت حضرت خاتم الانبياء صلّى اللّه عليه و اله نموده‌

در قبول توبه، مادام كه حيات باقى است.

و آنكه توبه رفع گناهان مى‌كند، هرچند بسيار باشند و آنكه اوّل درجه سلوك راه حقّ توبه است و ذكر بعضى حكايات تايبان و در اين باب چند فصل است:

فصل اوّل: در فضيلت توبه‌

بدانكه، توبه از گناه كبيره به اتّفاق علما واجب عينى فورى است. يعنى، بر هر فرد از آحاد مسلمين هرگاه ارتكاب گناهى كبيره نمايد، واجب است برفور بى‌تأخير كه از آن گناه توبه كند و به خداى عز و جلّ بازگشت نمايد. و احاديث در فضل توبه بسيار است.

از حضرت امام جعفر صادق 7 روايت صحيحه منقول است كه، «هرگاه توبه كند بنده توبه نصوح، دوست مى‌دارد او را خداى عز و جلّ پس، مى‌پوشاند بر او آن گناه را در دنيا و آخرت.»

راوى گويد: «گفتم: چگونه مى‌پوشاند بر او گناه را؟» فرمود: «فراموش دو فرشته كاتب مى‌سازد آنچه نوشته‌اند بر او از گناهان، و وحى مى‌فرستد به جوارح و اعضاى آن شخص كه پنهان كنيد بر او گناهان او را، و وحى مى‌فرستد به بقعه‌هاى زمين كه پنهان كنيد آن چيزى را كه بر شما مى‌كرد از گناهان. پس، ملاقات مى‌كند با خداى عز و جلّ در وقتى كه ملاقات مى‌كند و هيچ‌چيز گواهى نمى‌دهد بر او به هيچ گناهى». تمام شد حديث.

و از اينجا معلوم مى‌شود كمال مهربانى خداى عز و جلّ نسبت به بنده تايب، چه آفت گناه همين عذاب آتش دوزخ نيست، بلكه رسوايى روز قيامت در مجمع پيغمبران و امامان و