اجتماعى‌ترين كردارها مورد توجه قرار گرفته، انسان را به داشتن عقيده اسلامى و عمل به آن دعوت كرده است و هردو را با هم مقدمه سعادت او مى‌داند.

اساسا عمل بدون ايمان در اسلام به عنوان نفاق و جهل شناخته مى‌شود، و با استناد به اين حديث معروف «الاسلام هو الاعتقاد بالجنان و الاقرار باللسان و العمل بالاركان» مى‌توان گفت عمل به موازات ايمان بخشى از دين را تشكيل مى‌دهد. براى عمل به اسلام، به‌طور طبيعى، به نظامى سياسى و نظامى حكومتى احتياج هست و بدون آنها، عمل كامل به اسلام امكان ندارد.[1] اسلام جهت ضمانت اجراى برنامه كامل خود براى زندگى، از سياست به عنوان ابزار بهره مى‌گيرد[2]، و هرگز به صرف شرح و بيان آرمانهايش رضايت نداده، بلكه مدام درصدد تدارك وسايلى براى جامه عمل پوشاندن به آنهاست و قدرت، كه بنا به يك نظرگاه جان و جوهر سياست است، يك وسيله اساسى براى نيل به اين هدف است.[3] در طرحى كه اسلام براى تشكيل جامعه دينى ارائه مى‌دهد هيچ جنبه از جوانب دين و دنيا مسكوت نمى‌ماند، و انسانهايى كه در مسير سعادت و كمال حقيقى، در عرصه انديشه و عمل، گام برمى‌دارند درخور جانشينى خدا بر روى زمين مى‌شوند.[4] مؤمن به دين، پس از دريافت يك جهان‌بينى صحيح و كامل كه منتهى به اتّخاذ و انتخاب دين خدا مى‌شود، به خاطر داشتن وظيفه جانشينى مؤظف به عمل است.[5] چون عمل مسلمان هميشه بنيادى و اساسى و به تعبير قرآن‌ «لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ» است، پس، بايد ابتدا اساسى‌ترين عمل را كه در عين حال ضرورى‌ترين و فورى‌ترين آنهاست در پيش گيرد. يعنى، تحصيل جماعت و تشكيل يك جامعه و لو كوچك آرمانى كه در قرآن به اعتصام‌[6] تعبير شده، زيرا كه شرط نتيجه‌بخش بودن عمل، همگانى و اجتماعى بودن آن است تا تفرّق و روشهاى مختلف در عمل؛ و اصل توحيد در عمل‌

[1] - سياست در اسلام، ص 119.

[2] - انديشه سياسى در اسلام معاصر، ص 16.

[3] - همان، ص 17.

[4] -« وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ ...»( النور: 55)

[5] -« وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ ...»( توبه: 105).

[6] -« وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَ لا تَفَرَّقُوا»( آل عمران: 103).