بطريق فعل كثير كه در عرف او را مصلّى نگويند.

دهم‌ يك ركعت يا زياده فراموش كردن و بخاطر نرسد مگر وقتى كه در ما بين امرى ازو صادر شده باشد كه نماز بآن باطل شود عمدا و سهوا مثل حدث يا پشت بقبله كردن امّا اگر در ما بين امرى صادر شده باشد كه اگر عمدا صادر شود نماز باطل مى‌شود و اگر سهوا صادر شود نماز باطل نمى‌شود مثل تكلّم بدو حرف در اين صورت نماز باطل نمى‌شود و به اتمام بايد رساند.

يازدهم‌ در نماز چهار ركعتى يك ركعت سهوا زياده كردن بشرط آن كه بعد از ركعت چهارم بمقدار تشهّد ننشسته باشد كه اگر بقدر تشهّد نشسته‌[1] باشد نماز او صحيح است هر چند تشهد نخوانده باشد.

دوازدهم‌ كلّ نماز را پيش از وقت به جا آوردن خواه عمدا و خواه سهوا امّا اگر به گمان آن كه وقت داخل شده نماز بگذارد و در اثناى نماز وقت داخل شود در اين صورت نماز او صحيح است.

سيزدهم‌ دانسته در مكان غصبى يا در فرش غصبى يا در جامه غصبى نماز گذاردن.

چهاردهم‌ در جامه يا بدن نجس كه پيش از نماز مى‌دانست كه نجس است و بعد از آن فراموش كرد نماز گذاردن.

پانزدهم‌ بى تقيّه عمدا بطريق سنّيان دست در نماز بستن.

شانزدهم‌ در اثناى نماز عمدا چيزى خوردن هر چند اندك باشد.

هفدهم‌ عمدا بدو حرف‌[2] تكلّم نمودن.

هجدهم‌ عمدا به قهقهه خنديدن.

نوزدهم‌ از براى امور دنيا عمدا كريه كردن.

بيستم‌ عمدا ترك واجبى از واجبات نماز كردن اگر چه ركن نباشد امّا اگر بجهت جهل به مسأله عمدا ترك كند جهر را در جائى كه جهر واجب است يا اخفات را در جائى كه اخفات واجبست آن نماز صحيح است.

بيست و يكم‌ عمدا زياد كردن واجبى از واجبات نماز را اگر چه ركن نباشد.

بيست و دويم‌ عمدا انحراف قليل از قبله كردن كه بحدّ يمين يا يسار نرسد.

بيست و سيّم‌ عمدا كشف عورت خود كردن.

مقصد دويّم در بيان احكام خللى كه بوقوع آن نماز باطل نمى‌شود

و آن دو نوع است نوع اوّل در بيان خللى كه به واسطه آن سجده سهو واجب نمى‌شود نوع دويّم در بيان خللى كه به واسطه آن سجده سهو واجبست و احكام اين دو نوع در دو فصل تفصيل مى‌يابد.

فصل اوّل در بيان خللى كه به واسطه آن سجده سهو واجب نمى‌شود

و آن فراموش كردن فعلى از افعال واجبى نماز است كه قبل از فوت محلّ آن به ياد آيد پس اگر خواندن فاتحه را فراموش كند و بعد از خواندن سوره و قبل از ركوع به يادش آيد فاتحه را بخواند و سوره را معاوده نمايد و اگر ركوع را فراموش كند و بعد از خم شدن بقصد سجود و قبل از سجود به يادش آيد راست ايستد و ركوع را به جا آورد و جايز نيست كه اكتفا بآن خم شدن كند

[1] آن چه فرموده‌اند مضمون خبر وارد در اين مقام است ولى منافى با احتياط نيست پس اعاده نماز را مطلقا ترك ننمايند صدر دام ظلّه

[2] يا زياده صدر دام ظلّه