است. [1]

و زمانى كه شب نوبت خوابيدن پيش او باشد نمى‌تواند شب خود را به ديگرى بخشيد مگر به رضاى شوهر، و اگر ببخشد رجوع مى‌تواند كرد در آن پيش از تمام شدن آن شب. و جايز نيست [2] كه در عوض شب خوابيدن چيزى از شوهر بگيرد، پس اگر چيزى گرفته باشد ردّ كند.

و در شبى كه نوبت خوابيدن پيش زنى باشد به ديدن زن ديگر نمى‌تواند رفت مگر به‌واسطه عيادت آن زن. و اگر تمام شب آنجا باشد براى زنِ صاحب نوبت شب ديگر قضا كند. [3]

وواجب در شب خوابيدن پيش زن آن‌است كه نزديك او بخوابد، امّا دخول كردن زن لازم نيست مگر در چهار ماه يك نوبت. و اگر در شب خوابيدن پيش زنان برايشان ظلم كند واجب است كه جهت ايشان قضا كند به‌قدر آنچه پيش ايشان نخوابيده باشد.

و مخيّر است شوهر در خوابيدن شب پيش زنان به آنكه به‌خانه ايشان رود يا ايشان را به خانه خود طلبد. و كسى‌كه به‌واسطه مانعى شب پيش زنان نتواند خوابيد- چون پاسبانان و شبگردان- روز ايشان به جاى شب ايشان است. [4]

فصل دوم در بيان رنجشى كه ميان شوهر و زن بهم رسد:

بدان‌كه اگر ميانه ايشان كدورتى بهم رسد، پس اگر سركشى از طرف زن باشد- چنانچه از اطاعت مرد بيرون رفته باشد به آنكه هر گاه شوهر را ببيند روى درهم كشد يا عادت خود را نسبت به او تغيير دهد- بايد كه شوهر نصيحت او كند، و اگر نصيحت كردن فايده ندهد در شب خوابيدن پشت خود را به جانب او كند، و اگر آن نيز فايده نكند از او كناره جويد و در جامه خواب ديگر بخوابد، و اگر آن نيز فايده نكند او را

______________________________
[1] اظهر عدم وجوب است. (نخجوانى)

[2] عدم جواز معلوم نيست و اگر به مصالحه گرفته باشد ردّ لازم نيست. (نخجوانى، يزدى)

[3] اين قول احوط است. (تويسركانى)

[4] معلوم نيست. (صدر)