دست خود را به آن رساند و دست خود را ببوسد، و اگر دست نتواند رسانيد به جانب حَجَر به دست راست اشارت كند و اين دعا [1] بخواند: «اللَّهُمَّ انيْ اؤْمِنُ بِوَعْدِكَ وَاوْفي بِعَهْدِكَ، اللَّهُمَّ امانَتيْ ادَّيْتُها وَميْثاقيْ تَعاهَدْتُهُ لِيَشْهَدَ ليْ بِالْمُوافاةِ، اللَّهُمَّ تَصْديْقًا بِكِتابِكَ وَعَلى‌ سُنَّةِ نَبِيِّكَ، اشْهَدُ انْ لا الهَ الَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَريْكَ لَهُ وَانَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ آمَنْتُ بِاللَّهِ وَكَفَرْتُ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوْتِ وَالْلّاتِ وَالْعُزّى‌ وَعِبادَةِ الشَّيْطانِ وَعِبادَةِ كُلِّ نِدٍّ يُدْعا مِنْ دُوْنِ اللَّهِ، اللَّهُمَّ الَيْكَ بَسَطْتُ يَديْ وَفيْما عِنْدَكَ عَظُمَتْ رَغْبَتيْ فَاقْبَلْ سَعْييْ وَاغْفِرْلي وَارْحَمْنىْ، اللَّهُمَّ انيْ اعُوْذُبِكَ مِنَ الْكُفْرِ وَالْفَقْرِ وَمَواقِفِ الْخِزْىِ فِى الدُّنْيا وَالْاخِرَةِ».

و چون از اين دعا فارغ شود شروع در طواف كند.

فصل دوم در بيان باقى امورى كه متعلّق است به طواف:

و آن بيست و سه امر است: يازده امر واجب، و دوازده امر سنّت:

امّا يازده امر واجب:

اوّل: نيّت طواف به اين طريق كه: طواف عمره تمتّع [2] مى‌كنم از براى آنكه واجب [3] است تقرّب به خدا. و نيّت را مقارن طواف سازد، بروجهى كه جزء اوّل جانب چپ او در ابتداى طواف محاذى جزء اوّل حجر اسود باشد [4] و اين به دو طريق مى‌شود: اوّل آنكه: در مقابل حَجَرِ اسْوَدْ بايستد و مقارن نيّت، خود را بگرداند تا در ابتداى طواف كردن كلّ بدن او به محاذات كلّ حجر اسود بگذرد. دوم آنكه: در مقابل حجرِ اسْوَدْ نايستد بلكه آن را جانب چپ خود گيرد و بعضى از اجزاى بدن خود را پيش‌

______________________________
[1]- نه به قصد دعاء خاصّ، بلكه به قصد مطلق دعا. (خراسانى)

[2] اگر در عمره تمتّع باشد. (خراسانى، مازندرانى)

[3] قصد وجوب يا ندب لزومى ندارد، بلكه قصد طواف معيّن كفايت مى‌كند. (تويسركانى)

* قصد وجوب لازم نيست اگرچه احوط است. (خراسانى)

* نيّت وجوب احوط است. (كوهكمره‌اى)

[4] و در ابتداى به حجرالاسود كفايت مى‌كند صدق عرفى كه در عرف بگويند ابتداء كرد درطرف به حجر و همچنين در اختتام به حجر صدق عرفى كافى است. (تويسركانى)