مقدّمه بدان كه حجّ كردن از اعظم اركان دين است،

و چون واجب شود تأخير كردن آن گناه عظيم است، و در حديث به اين مضمون وارد است كه: هر گاه برشخصى حجّ واجب شود و به حجّ نرود با آنكه مانع شرعى نداشته باشد، پس چون بميرد در وقت مردن مسلمان نخواهد مرد، بلكه يا جهود خواهد مرد يا ارمنى‌[1]. [1]

و روايات بسيار در كثرت ثواب حجّ از حضرت رسالت پناه 6 و حضرات ائمّه معصومين- صلوات اللَّه عليهم اجمعين- وارد شده، از آن جمله منقول است كه: شخصى به خدمت حضرت پيغمبر 6 آمد و گفت: يا رسول‌اللَّه من از خانه خود به عزم حجّ بيت اللَّه بيرون آمده بودم و چون بدانجا رسيدم وقت حجّ فوت شده بود و من مرد غنى و مالدارم، پس امر فرما كه مال خود را در وجهى از وجوه صرف نمايم كه ثواب آن مثل ثواب حجّ باشد، پس حضرت پيغمبر 6 روى مبارك خود به آن شخص كرد و فرمود: كه به كوه ابوقبيس نظركن، اگر آن كوه تمام طلاى سرخ‌شود و آن‌را در راه‌خدا صرف نمايى ثواب آن به‌ثواب حجّ نمى‌رسد؛ سپس آن حضرت 6 فرمودند: شخصى كه اراده حجّ كند چون به مهيّا ساختن يراق و اسباب راه حجّ اشتغال نمايد، هرنوبت كه يك چيز از آن اسباب و يراق را كه از زمين بردارد و يا برزمين گذارد حقّ تعالى ده ثواب از براى او مى‌نويسد، و ده گناه او را مى‌بخشد، و ده درجه جاى او را در بهشت بلندتر مى‌سازد، و شترى كه آن شخص براو سوار است هربار كه پاشنه از زمين برمى‌دارد يا برزمين مى‌گذارد مثل آن ثوابها خداى تعالى از براى آن شخص مى‌نويسد[2]. [2]

______________________________
[1] أ كافى 4: 268، حديث 1 و 5. وسائل 11: 29، حديث 1 و 3 و 5.

[2] ب- تهذيب 5: 19، حديث 56. وسائل 11: 113، حديث 1.

[1] كافي 4: 268، حديث 1 و 5. وسائل 11: 29، حديث 1 و 3 و 5.

[2] تهذيب 5: 19، حديث 56. وسائل 11: 113، حديث 1.