شانزدهم: اظهار كردن مؤذّن حرف ها را در لفظ «اللَّه» و «اله» و «اشْهَدُ» و «الصلاة.

» هفدهم: اظهار كردن حرف حا را در لفظ «الفَلاح.

» هجدهم: آنچه مؤذّن از فصُول اذان گويد شنونده نيز آن را بگويد.

نوزدهم: اعاده نمودن مؤذّن اذان صبح را اگر قبل از طلوع فجر به‌فعل آورده باشد.

امّا آن نُه امر كه در اذان مكروه [1] است:

اوّل: حرف زدن مؤذّن در اثناى اذان.

دوم: سكوت طويل در اثناى اذان.

سوم: نگاه كردن مؤذّن در حال اذان به جانب راست و چپ.

چهارم: هريك از شهادتين را زياده بر دو نوبت گفتن، چنان‌كه مخالفان مى‌كنند.

پنجم: اذان گفتن در وقت راه رفتن.

ششم: سواره اذان گفتن.

هفتم: اذان گفتن جهت عصر روز جمعه هر گاه نماز جمعه گزارند [2].

هشتم: اذان گفتن جهت عصر روز عرفه، شخصى را كه حجّ مى‌گزارد.

نهم: اذان گفتن جهت عشا در مشعرالحرام شخصى را كه حجّ مى‌گزارد. و بعضى از

______________________________
* بلكه كمال ضعف را دارد، لكن محبوبيّت تعظيم و تكريم و صلوات فرستادن بر خاتم النبيّين و آل طاهرين آن حضرت- صلوات اللَّه تعالى و تسليماته عليهم اجمعين- از ابده بديهّيات و اوضح واضحات است. (كوهكمره‌اى)

* قوّت آن ثابت نيست. (مازندرانى)

[1] اگرچه كراهت بعض اين امور مذكوره محلّ اشكال است، و لكن اولى ترك جميع است رجاءً. (خراسانى)

[2] احوط ترك است. (تويسركانى)

* احوط اذان گفتن است در اين صورت رجاءً با جمع بين دو نماز، و با عدم جمع، اذان ساقط نيست، و فرقى نيست در روز جمعه ميان جمعه گزاردن يا ظهر گزاردن. (خراسانى)

* هرگاه جمع كند ما بين صلاتين، بلكه همچنين است هرگاه ظهر گزارند. (دهكردى، يزدى)

* فرقى نيست ميان جمعه گزاردن يا ظهر گزاردن. (مازندرانى، نخجوانى)