پس اصل سفر خالى از ثوابى نيست، بلى اگر تجارت از براى‌[1] جمع مال و ذخيره كردن باشد بدون احتياج به مال دور نيست كه اين وجه گفته شود.

و هم‌چنين از اخلاص بيرون نمى‌رود اگر ضَمّ شود به قصد حجّ قصد شكفتگى و وحشت از اهل داشتن هرگاه كه‌[2] ضميمه مستقلّ نباشد. و مثل اين است هرگاه ضَمّ شود به نيّت روزه‌[3] پرهيز كردن و به‌[4] نيّت وضو قصد خنك شدن و به نيّت آزاد كردن قصد دفع بدخويى بنده و خلاصى از خرج آن و غير اين‌[5] از ضميمه‌ها هرگاه‌[6] ضميمه‌ها مستقلّ نباشند. و امّا آنچه از انواع ريا و غير ريا ضرر به اخلاص نمى‌رساند بحث در آن در باب ريا و كبر گذشت و اعاده آنها وجهى ندارد.

فصل [كليد اخلاص قبول و رضاست‌]

در مصباح الشَّريعة از حضرت امام جعفر صادق 7 روايت شده كه فرمودند:

اخلاص جمع مى‌كند عملهاى فاضل را. و اخلاص معنايى است؛ كليد او قبول است و آنچه حكم به وقوع آن مى‌كند رضاست، پس هركه خداى عزّ وجلّ قبول عمل او را بكند و از آن راضى باشد[7] صاحب اخلاص خواهد بود اگرچه عمل او كم باشد. و هركه خدا[8] قبول عمل او را نكند صاحب اخلاص نخواهد بود اگرچه عمل او بسيار باشد. و[9] اين را از قلّت عبادت آدم و كثرت عبادت ابليس مى‌توان فهميد. و علامت قبول وجود استقامت است و اين به آن مى‌شود كه تمامى محبوبها را[10] واگذارد و علم به هر حركت و سكونى روزى او شده باشد.

[1] -s a - براى.

[2] -a - كه.

[3] -s a + قصد.

[4] -a - به.

[5] - اين/s a آن.

[6] -s + كه.

[7] -a + و.

[8] -a s + ى عزّ وجلّ.

[9] -a s - و.

[10] -m - را.