هيئتى جمعى و احدى است كه بر مراتب مخارج حروف نگارشى و درجات شكل‌هاى آنها و صورت حسّى آن حروف احاطه داشته و همگان را فراگير بوده، و داخل در خصوصيّات آنها، و پوشيده به صور و اعيان آن حروف مى‌باشد،

[در اينكه نسبت نقطه به مراتب حروف مانند نسبت تعين اول است به مراتب اعيان و حقايق موجودات‌]

و نسبت صورت آن نقطه به درجات و مراتب حروف و كلمات، نسبت تعيّن‌[1] اول- از تعين يافته- به مراتب اعيان و حقايق موجودات مى‌باشد؛ و تعين اول يك امر اعتبارى است كه جز به واسطه تعين‌

[1] - سعيد الدين فرغانى شارح قصيده تائيه ابن فارض مصرى در شرح آن قصيده- در مقام بيان تعين اول- گويد: وحدت حقيقى را كه عين تعين اول است و از آن احديت پديد آمده است دو اعتبار مى‌باشد: اولى:

سقوط و نفى تمام اعتبارات، كه بدين جهت ذات« احد» ناميده مى‌شود و متعلّق آن بطون ذات و ازليت آن است و نسبت آن به سلب، سزاوارتر؛ دومى: ثبوت اعتبارات غير متناهى براى آن وحدت حقيقى است- با اندراج حقيقى اصلى آن در اولين مراتب ذات- و تحقق تفصيل بيشتر تعينات آن در مراتب دومين است و بدان جهت ذات« واحد» ناميده مى‌شود- ناميدن ثبوتى نه سلبى- و متعلق آن ظهور ذات و وجود و ابديت آن است و هيچ مغايرتى بين اعتبارات در اولين مراتب ذات نمى‌باشد، چون در آنجا مطلقا كثرتى وجود ندارد.