سخنِ تلخِ حق را به تو بيشتر گويد، و در آنچه كنى يا گويى- و خدا آن را از دوستانش ناپسند دارد- كمتر يارى‌ات كند.»[1]

6. لغزشگاه‌هاى اخلاقى مديران‌

حضرت امام خمينى قدس سره در باره مرحوم مدرّس مى‌گويد:

شما ملاحظه كرده‌ايد، تاريخ مرحوم مدرس را ديده‌ايد كه يك سيد خشكيده لاغرِ- عرض مى‌كنم- لباس كرباسى (كه يكى از فحش‌هايى كه آن شاعر به او داده بود، همين بود كه تنبان كرباسى پوشيده) يك همچو آدمى، در مقابل آن قلدرى كه هر كس آن وقت را ادراك كرده، مى‌داند كه زمان رضا شاه، غير زمان محمدرضا شاه بود، آن وقت يك قلدرى بود كه شايد تاريخ ما كم مطلع بود، در مقابل او همچو ايستاد. در مجلس ... يك وقت گفته بود سيد، چه از جان من مى‌خواهى؟ گفته بود كه مى‌خواهم كه تو نباشى. مى‌خواهم تو نباشى. اين آدم ... مى‌آمد در مدرسه سپهسالار درس مى‌گفت. من يك روز رفتم درس ايشان، مثل اينكه هيچ كارى ندارد، فقط طلبه‌اى است، دارد درس مى‌دهد. اين طور قدرت روحى داشت ... آن وقت هم كه مى‌رفت مجلس، يك نفرى بود كه همه از او حساب مى‌بردند ... كانّه مجلس منتظر بود كه مدرس بيايد. با اينكه با او بد بودند؛ ولى مجلس كانّه احساس نقص مى‌كرد وقتى مدرس نبود. وقتى مدرس مى‌آمد، مثل اينكه يك چيز تازه‌اى واقع شده. اين براى چه بود؟ براى اينكه يك آدمى بود كه نه به مقام اعتنا مى‌كرد و نه به دارايى و امثال ذلك. هيچ اعتنا نمى‌كرد، نه مقامى او را جذبش مى‌كرد .... اين چه بود؟ براى اينكه وارسته بود، وابسته به هواهاى نفس نبود ...

از هيچ كس هم نمى‌ترسيد ... براى اين بود كه از هواهاى نفسانى آزاد بود، وارسته بود، وابسته نبود.[2]

6- 1. رياست طلبى‌

يكى از بدترين و زيانبارترين آفات حكومت و سياست، «رياست‌طلبى» است. اصولًا، رياست و فرمانروايى، استعداد و زمينه بسيارى براى جذب افراد و به انحراف كشاندن آنان دارد. مديران و حاكمان اسلامى، بايد همواره مواظب باشند كه اين آفت در جان آنان نفوذ نكند؛ چرا كه موجب هلاكت و نابودى دين و دنياى آنان خواهد شد. پيامبر اكرم 6 مى‌فرمايد:

كسى كه دوست دارد مردم را در مقابل خود ايستاده ببيند، جايگاه او آتش جهنم است.[3]

[1] - نهج البلاغه، ترجمه سيدجعفر شهيدى، نامه 53، ص 328

[2] - سيد روح‌الله خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 16، ص 453- 451

[3] - من احَبَّ ان يَتَمَثَّلَ له الرجالُ قِياماً فَلْيُتَبَوأْ مَقعَدُه مِن النّارِ.( محمدباقر مجلسى، بحار الانوار، ج 74، باب 4، ص 90، حديث 3)