ايجاد بيم و ترس در بندگان سزاوارتر و نيز حاجت رواكننده‌تر از اين صفت- يعنى تقوا- وجود مى‌داشت، حتما خداوند سبحان به وسيله وحى به بندگانش خبر ميداد، زيرا او حكيم و رحيم است.

پس از اينكه او همه انسانها از اول تا آخر را به اين خصلت سفارش كرد و بدان اكتفا نمود، معلوم مى‌شود كه «تقوا» هدفى است كه از آن نمى‌توان گذشت كرد و به غير آن نمى‌توان اكتفا نمود.

قرآن كريم مملو است از مدح تقوا و براى آن خصوصياتى را بر شمرده، از جمله:

1- مدح و ثناى تقوا:

وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ[1].

يعنى: «اگر صبر كنيد و تقوا را پيشه خود سازيد، اين چنين حالتى نشانه‌اى از قوّت اراده در كارها خواهد بود».

2- حفظ و حراست از دشمنان:

وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا لا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيْئاً[2].

يعنى: «اگر صبر كنيد و با تقوا باشيد، حيله آنان هيچ ضررى به شما نخواهد رساند».

3- تأييد و يارى:

... أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ‌[3].

يعنى: «همانا خدا با متقين است».

4- اصلاح عمل:

[1] - سوره آل عمران، آيه 186.

[2] - سوره آل عمران، آيه 120.

[3] - سوره بقره، آيه 194.