چهره‌اى باز و خندان داشت، اندوهگين بود، بى آنكه چهره‌اش عبوس باشد. متواضع بود، بى آنكه از خود ذلّت نشان دهد، بخشنده بود، بى آنكه اسراف و ولخرجى كند، نسبت به هر مسلمانى مهربان بود و هرگز دست طمع به سوى چيزى دراز نكرد.[1]

8- پيامبر خدا 6 نگاهش را ميان اصحابش يكسان و عادلانه تقسيم مى‌كرد و به اين و آن يكسان مى‌نگريست، هرگز پاهايش را در پيش اصحاب دراز نمى‌كرد.[2]

9- چنان اهل شرم و حيا بود كه روى «نه» گفتن نداشت.

هر كس از او هر چه مى‌خواست مى‌بخشيد. هر گاه از چيزى خوشش نمى‌آمد در چهره‌اش آشكار بود، به اصحابش مى‌فرمود: نزد من از اصحاب من چيزى (از عيوب و خلاف‌هايشان) نگوييد، دوست دارم هر گاه نزد شما مى‌آيم سينه‌ام صاف و بى كينه باشد.[3]

10- هر گاه گروهى را به مأموريت نظامى مى‌فرستاد و كسى را به فرماندهى آنان مى‌گماشت، يكى از افراد مورد اطمينان خود را همراه او مى‌فرستاد تا كارها و خبرهاى او را مورد بررسى قرار دهد. وقتى كه فرماندهى را همراه جمعى به سريّه (مأموريت جنگى) اعزام مى‌كرد، او را به خصوص به‌

[1] سنن النبى، ص 41.

[2] - همان، ص 47.

[3] - بحار الانوار، ج 16، ص 230.