خويشاوندان خود احسان و نيكى مى‌كرد، به كسى جفا و تندى نداشت، عذر و پوزش ديگران را مى‌پذيرفت، از همه خندان‌تر بود (تا وقتى كه قرآن بر او نازل نمى‌شد يا سخن از موعظه نبود)، هرگز خود را از نظر خوراك و لباس بر بردگان و كنيزانش برترى نمى‌داد. هرگز به كسى دشنام نداد و كسى را طرد نكرد. هر كس چه آزاد و چه برده مى‌آمد و كارى داشت براى انجام كار او اقدام مى‌كرد، وقتى با كسى دست مى‌داد، دست خود را رها نمى‌كرد بلكه آن قدر صبر مى‌كرد تا او دستش را رها كند.[1]

6- با ياد خدا مى‌نشست و بر مى‌خاست. وقتى نماز مى‌خواند، اگر كسى‌نزد او مى‌نشست نمازش را سبك مى‌كرد و زود تمام كرده به او رو مى‌كرد و مى‌گفت: كارى دارى؟ وارد مجلسى كه مى‌شد هر جا كه جا بود مى‌نشست و بيشتر رو به قبله مى‌نشست و در حال خشم و رضا جز حق نمى‌گفت.[2]

7- پيامبر 6 متواضع بود، بى آنكه خجالت بكشد نيازهاى خانه را از بازار تهيه كرده و به خانه مى‌آورد، با فقير و ثروتمند دست مى‌داد، با هر كس رو به رو مى‌شد سلام مى‌داد، چه فقير چه پولدار، چه كودك چه بزرگ، اگر او را به چيزى دعوت مى‌كردند آن را به ديد حقارت نمى‌نگريست، هر چند خرمايى پوسيده باشد. مخارج زندگيش سبك بود.

[1] مناقب، ج 1، ص 146.

[2] بحار الانوار، ج 16، ص 228.