نام کتاب : اخلاق نبوى نویسنده : محدثى، جواد جلد : 1 صفحه : 67
پيامبر خدا 6 هرگز نسبت
به جاى خواب و رختخواب عيب جويى و ايرادگيرى نداشت. اگر بستر برايش مىگستردند،
برآن مىخوابيد و اگر رختخوابى پهن نمىشد، بر زمين مىخوابيد:
«انْ فَرَشُوا لَهُ اضْطجَعَ و ان لَمْ يُفْرَشْ لَهُ اضْطجَعَ عَلَى
الأرضِ».[1]
اين نهايت زهد و اوج وارستگى از تعلقات دنيوى است.
وقتى در خانه بود، لباس خود را مىدوخت و بر كفش خويش وصله مىزد.[2] روزى عمر خدمت آن حضرت رسيد، در
حالى كه وى بر روى حصيرى خفته بود و حصير بر پهلوهاى آن حضرت خط انداخته بود گفت:
يا رسول اللَّه! كاش بسترى گسترده بوديد! فرمود: دنيا را مىخواهم چه كنم؟ مَثَل
من و دنيا مَثَل رهگذرى است كه در يك روز گرم ساعتى از روز را زير سايه درختى به
استراحت پرداخته سپس آنجا را وانهاده و رفته است![3]