فريبنده دنيا و به ناز و نعمت آن دل نبستن و به جلوه‌هاى مادى دل خوش نداشتن در همه شؤون زندگى وى متجلى بود، از جمله در كيفيّت و نوع لباس و فرش و زيرانداز ....

گاهى آن حضرت، روى حصير مى‌خوابيد، بى آنكه جز آن چيزى زيرش باشد.[1] هر چه فراهم بود مى‌پوشيد، چه قطيفه‌اى باشد كه به بركند يا بُرد عالى كه بپوشد، چه جبّه پشمين، هر چه كه از حلال مى‌يافت مى‌پوشيد:

«ما وَجَدَ مِنَ المُباحِ لَبِسَ».[2]

مهم مباح بودن جامه بود كه براى رسول خدا اهميت داشت نه قيمت و جنس و دوخت و جذّاب بودن!

آن حضرت به صحابى پارسا ابوذر غفارى فرمود:

اى ابوذر! من لباس خشن و سخت مى‌پوشم، روى زمين مى‌نشينم، بر چهار پاى بى‌زين سوار مى‌شوم و كسى را در رديف خود سوار مى‌كنم. اين‌ها از سنت‌هاى من است، هر كس از سنن من روى گردان شود از من نيست.[3]

عبايى داشت هر گاه مى‌خواست نافله بخواند (يا جابجا شود) آن را تا مى‌كرد و زيرش مى‌انداخت.[4]

[1] - سنن النبى، ص 123.

[2] - محجة البيضاء، ج 4، ص 125.

[3] - سنن النبى، ص 131.

[4] - همان، ص 123، بحار الانوار، ج 16، ص 227.