3- تأكيد بر امانت دارى‌

بازگردان امانت، خوى نيكوى انسانى است كه از فطرتهاى پاك، سرچشمه مى‌گيرد و عامل مؤثّرى در برقرارى نظم و امنيت مالى جامعه به حساب مى‌آيد و اسلام نيز بر آن، تأكيد فراوان دارد و خداوند به هيچ كس اجازه كمترين خيانتى رانداده است؛ امام باقر عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«ثَلاثٌ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ عَزَّ وجَلَّ لِاحَدٍ فيهِنَّ رُخْصَةً: اداءُالْامانَةِ الَى الْبَرِّ وَالْفاجِرِ»[1]

در سه چيز خداوند، براى هيچ كس رخصت تخلف نداده است؛ اداى امانت به نيكوكار و بدكار ...

همچنين به شدّت، خيانت رانكوهش كرده، مؤمنان را از آلوده شدن به آن بر حذر داشته‌اند؛ اميرمؤمنان صلوات الله عليه مى‌فرمايد:

«مِنْ افْحَشِ الْخِيانَةِ الْخِيانَةُ بِالْوَدائِعِ»[2]

از زشت ترين خيانتها، خيانت به امانتهاست.

در اين راستا، هرگونه كوتاهى در پرداخت حقوق مردم، مذموم و ممنوع اعلام شده و تحت عنوان «حبس الحقوق» از گناهان كبيره شمرده شده است.^[3]

حضرت صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«ايُّما مُؤْمِنٍ حَبِسَ مُؤْمِناً عَنْ مالِهِ وَهُوَ يَحْتاجُ الَيْهِ لَمْ يَذُقْ وَاللَّهِ مِنْ طَعامِ الْجَنَّةِ وَلا يَشْرَبُ مِنَ الرُّصيقِ الْمَخْتُومِ»[4]

[1] - همان مدرك، ج 74، ص 176

[2] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 6، ص 20

[3]^- ر. ك. گناهان كبيره. شهيد دستغيب، ج 2، ص 1

[4] - بحارالانوار، ج 75، ص 214