لكِنَّهُ حالِقُ الدّينِ ...»[1]

آگاه باشيد! آن بيمارى كه ملتهاى گذشته را نابود كرد، به سوى شما رو آورده است و آن، حسد است كه موى را نمى‌زدايد، بلكه ايمان را مى‌برد ....

امام باقر (ع) فرمود:

«انَّ الْحَسَدَ لَيَأْكُلُ الْايمانَ كَما تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَبَ»[2]

حسد، ايمان را مى‌خورد، همان طورى كه آتش هيزم را مى‌خورد.

حضرت امام خمينى قدس سرّه در اين باره مى‌نويسد:

«تمام اوصاف معنويه و صوريه مؤمن، منافى است با آثارى كه از حسد در ظاهر و باطن، پيدا شود. مؤمن، خوش بين است، به خداى تعالى و راضى است به قسمت‌هايى كه بين بندگانش (نموده). حسود غضبناك است، به حق تعالى و رو برگردان است از تقديرات او.

رذيله حسد، ايمان را كه سرمايه نجات آخرت و حيات قلوب است، از دست انسان مى‌گيرد او را مفلس و بى چاره مى‌كند.»[3]

2- زيان به خويشتن: امام صادق عليه‌السلام:

«الْحاسِدُ يُضِرُّ بِنَفْسِهِ قَبْلَ انْ تُضِرَّ بِالْمَحْسُودِ»[4]

حسود! پيش از آنكه به ديگرى ضرر بزند، به خودش زيان مى‌رساند.

3- از دست دادن دوستان: امام على (ع)

«الْحَسُودُ لا خُلَّةَ لَهُ»[5]

حسود، دوستى ندارد.

[1] - بحارالانوار، ج 73، ص 253

[2] - بحارلانوار، ج 73، ص 273

[3] - چهل حديث، ص 92، فرهنگى رجاء

[4] - مصباح الشريعه، باب 51

[5] - شرح غرر الحكم، آمدى، ج 1، ص 223