... چرا اين قرآن به مرد بزرگى، از اين دو آبادى، نازل نشده است.

ممكن است اين اسباب يا بيشتر آنها، در يك نفر جمع شود كه بدين وسيله حسد در او نيرومند مى‌شود و به حدّى مى‌رسد كه ديگر نمى‌تواند، آن را پنهان كند و دشمنى راآشكار مى‌سازد.[1]

نشانه‌هاى حسد

آتش سوزان حسد، همواره در اندرون حسود محبوس نمى‌ماند بلكه به گونه‌هاى مختلف چون شعله، سر بر مى‌آورد و صاحبش را رسوا مى‌سازد. خاندان عصمت و طهارت علامتهايى را براى حسود ذكر كرده‌اند.

1، 2 و 3- تملّق، غيبت و شماتت:

امام صادق (ع) فرمود:

«قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ: لِلْحاسِدِ ثَلاثُ عَلاماتٍ يَغْتابُ اذا غابَ وَ يَتَمَلَّقُ اذا شَهِدَ وَ يَشْمُتْ بِالْمُصيبَةِ»[2]

لقمان به پسرش گفت: حسود سه نشانه دارد: هنگامى كه (شخص) حضور ندارد از او بدگويى مى‌كند. وقتى حضور دارد در برابر او چاپلوسى مى‌نمايد.

در وقت گرفتارى و مصيبت او خوشحالى مى‌كند.

4- كينه توزى:

اميرمؤمنان (ع) مى‌فرمايد:

«الْحاسِدُ مُغْتاظٌ عَلى مَنْ لاذَنْبَ لَهُ»[3]

حسود نسبت به بى گناه كينه توز است.

5- ناراحتى از خوشى ديگران:

همان امام مى‌فرمايد:

[1] - بحارالانوار، ج 73، ص 241

[2] - همان مدرك، ص 251

[3] - جامع الاخبار، فصل الحسد