خشمگين شد، برخاست. چند قدم راه رفت و باز گشت. عمرو پرسيد: چرا برخاستى و قدم زدى؟ فرمود: من از كار تو خشمگين شدم. اگر در آن لحظه سرتو را جدا مى‌كردم به خاطر خشم بود نه به خاطر رضاى الهى. با قدم زدن خشمم فرو نشست، اكنون براى رضاى خدا سرت را جدا مى‌كنم.

همچنين نوشيدن آب در فرو خوردن خشم مؤثر است.

ياد خدا، هنگام خشم‌

خشم، حالت اضطراب و آشفتگى درونى انسان است. در چنين حالتى، انسان، نيازمند آرامش روانى، اطمينان قلبى و پناهگاه است. ياد خدا، بهترين پناهگاه و آرام بخش ترين عامل، در آن لحظه‌هاى تشويش است و ياد او، دلها را آرام مى‌كند:

«أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»[1]

طبيعى است كه توجه به ذات پروردگار و قدرت بى پايان‌او و حساب روز قيامت، انسان را آرام مى‌كند و از تصميم شتابزده و خطاى هنگام خشم، باز مى‌دارد. علاوه بر آن، موجب نزول رحمت الهى در آخرت است. خداوند به حضرت داوود وحى كرد كه هرگاه بنده من در هنگام غضب مرا ياد كند، من نيز او را در ميان بندگانم در قيامت ياد مى‌كنم و او را همراه با هلاك شدگان هلاك نمى‌كنم.[2]

[1] - توبه، آيه 28

[2] -« اذا ذَكَرَنى‌ عَبْدى‌ حينَ يَغْضِبُ، ذَكَرْتُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ فى‌ جَميعِ خَلْقى وَلا امْحِقُهُ فيمَنْ امْحِقُ»( بحارالانوار، ج 70، ص 266)