هم پيمان بستند و هم قسم شدند كه دست به اتحاد و اتفاق بزنند و تا آنجا كه امكانات موجود، اجازه مى‌دهد، حقوق مظلوم را از ستمگر بگيرند. اين پيمان را «حلف الفضول» ناميدند. مراسم پيمان تمام شد، از آنجا برخاستند و به سوى عاص بن وائل آمدند ومتاعى را كه خريده و عوض آن را نپرداخته بود، از وى گرفته و به صاحبش رد كردند.

رسول خدا صلى الله عليه و آله در اين پيمان كه حيات مظلومان را بيمه مى‌كرد، شركت داشت و خود در باره عظمت اين پيمان فرمود:

«... در خانه عبدالله بن جدعان شاهد پيمانى شدم كه اگر حالا نيز (پس از بعثت) مرا به آن پيمان بخواهند، اجابت مى‌كنم (يعنى اكنون نيز به عهد و پيمان خود وفا دارم).»[1]

يارى مظلومان درحكومت على (ع)

اميرمؤمنان (ع) عدالت اجتماعى و دادخواهى مظلومان را سرلوحه برنامه حكومت خويش قرار داد و تا آخرين نفس بدان پايبند بود او هرگز از ياد ستمديدگان محروم، غافل نشد، لحظه‌اى با ستمگر سازش نكرد و قسمت عمده پنج سال حكومتش را در ميدان نبرد به سر برد تا خواب خوش ستمگران را بگيرد و محرومان در آسايش زندگى كنند.

آن روز كه مردم به صورت دسته جمعى به دَرِخانه‌اش ريختند و او را به عنوان رهبر انتخاب كردند، فرمود:

«لَوْلا حُضُورُ الْحاضِرِ، وَقِيامُ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ، وَما اخَذَ اللَّهُ عَلَى الْعُلَماءِ انْ لا يُقارُّوا عَلى كِظَّةِ ظالِمٍ وَلا سَغَبِ مَظْلُومٍ‌لَالْقَيْتُ حَبْلَها عَلى غارِبِها»[2]

اگر آن جمعيت انبوه، هواخواه نبود و بر وجود ياور اتمام حجّت نمى‌شدو اگر اين نبود كه خداوند از دانشمندان پيمان گرفته است كه در برابرشكم بارگى‌

[1] - فروغ ابديت، ج 1، ص 18، بااندكى تصرّف

[2] - نهج البلاغه، فيض، خطبه 3، ص 52