داشتن روابط نيكو وصميمانه، ضرورى‌ترين شرط ايجاد يك جامعه با ايمان است، بويژه روابط با خويشان و بستگان كه علاوه بر پيوندهاى دينى و معنوى از نظر نسبى و عاطفى نيز با يكديگر مرتبطند.

اسلام به داشتن روابط صحيح و سازنده مخصوص با خويشان و ارحام سفارش بسيار كرده است. قرآن كريم اين گونه روابط را فرمان خدا دانسته و قطع كنندگان رحم و فساد كنندگان در زمين را زيانكار مى‌داند و مى‌فرمايد:

«وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ»[1]

و قطع مى‌كنند آنچه را كه خداوند فرمان وصل آن را داده است و در زمين فساد مى‌كنند، اينها همان زيانكارانند.

اميرمؤمنان (ع) فرمود:

«اقْبَحُ الْمَعاصى‌ قَطيعَةُ الرَّحِمِ وَالْعُقُوقُ»[2]

زشت ترين گناه، قطع رحم و عاق (والدين) است.

روزى پيامبراكرم (ص) فرمود: به تمام امّتم، چه آنها كه حاضرند و چه آنها كه غايبند و چه كسانى كه در صلب مردان و در رحم زنان هستند، تا روز قيامت سفارش مى‌كنم كه باخويشان، پيوند داشته باشند، اگر چه بين آنها به اندازه يك سال راه فاصله باشد. همانا اين كار جزء دين است.[3]

اميرمؤمنان (ع) فرمود:

«ما امَنَ بِاللَّهِ سُبْحانَهُ مَنْ قَطَعَ رَحِمَهُ»[4]

[1] - بقره، آيه 27

[2] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 2، ص 449

[3] - اصول كافى، مترجم، ج 3، ص 231

[4] - غررالحكم دوجلدى، ص 733