درس چهل و هشتم: صله رحم‌

از جمله فضائلى كه مؤمن بايد به آن آراسته باشد، تحكيم پيوند خويشاوندى، رسيدگى به بستگان و به تعبير ديگر «صله رحم» است.

مراد از رحم، نزديكان، بستگان، اقوام و خويشاوندان انسان است، گرچه پيوند خويشاوندى به چند واسطه باشد. چنانكه نقل شده پيامبراكرم (ص) فرمود:

«در شب معراج، كسى را ديدم كه از يكى از بستگانش به خداوند شكايت مى‌كند. از او پرسيدم: با چند پدر (واسطه) باهم فاصله داريد؟ گفت: در چهل پشت به هم ارتباط پيدا مى‌كنيم.»[1]

صله رحم، كنايه از نيكى كردن به خويشان نسبى و سببى، عطوفت و مهربانى و رعايت احوال آنهاست.[2] هركارى كه در عرف معناى پيوند را برساند، «صله» است، هر چند درامر كوچكى مانندابتدا به سلام يا نيكوجواب دادن آن باشد. قطع رحم نيز يعنى‌

[1] - خصال، شيخ صدوق، ج 2، ص 318، اسلاميه

[2] - نهايه، ابن اثير، ج 5، ص 191