كه به چشم نمى‌آمد انبوه عظيمى جمع شده است.»[1]

اصرار برگناه، نتايج بدى براى انسان به همراه دارد.

اميرمؤمنان على عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«أَعْظَمُ الذُّنُوبِ عِنْدَاللَّهِ ذَنْبٌ أَصَرَّعَلَيْهِ عامِلُهُ»[2]

بزرگترين گناه نزد خداوند، گناهى است كه گناهكار آن را تكرار كند.

اصرار برگناه باعث مى‌شود عبادات انسان مورد قبول خداوند واقع نشود.

امام صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«لا وَاللَّهِ لا يَقْبَلُ اللَّهُ شَيْئاً مِنْ طاعَتِهِ عَلَى الْاصْرارِ عَلى شَىْ‌ءٍ مِنْ مَعاصيهِ»[3]

نه به خدا قسم! خداوند در صورت اصرار بر يكى از گناهان، هيچ طاعتى را از بنده نمى‌پذيرد.

چگونه ممكن است خداوند اطاعت كسى را بپذيرد كه اورانا فرمانى مى‌كند و در اين نافرمانى اصرار دارد؟

هشدار به اصرار كنندگان‌

امام صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«الْاصْرارُ امْنٌ وَلا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّاالْقَوْمُ الْخاسِرُونَ»[4]

اصرار برگناه احساس امنيت (ازمكرالهى) است وكسى، جز زيانكاران، خود را

[1] - داستان راستان، ج 1، ص 204

[2] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 2، ص 425

[3] - اصول كافى، مترجم، ج 3، ص 395

[4] - بحارالانوار، ج 78، ص 209، اسلاميه