«الْمُعاوَدَةُ عَلَى الذَّنْبِ إِصْرارٌ»[1]

بازگشت به گناه و انجام دوباره آن، اصرار است.

اصرار برگناه صغيره موجب تبديل آن به گناه بزرگ مى‌شود. در روايتى از امام صادق عليه‌السلام نقل شده است كه فرمود:

«لا صَغيرَةَ مَعَ الْإِصْرارِ»[2]

در صورت اصرار برگناهى، ديگر كوچك نخواهد بود.

شايد علت اين امر، اين باشد كه اصرار بر صغيره حكايت از گردنكشى در برابر مولا مى‌كند وگناه گردنكش بزرگ است و حال آنكه انجام گناه صغيره براى يك بار و ترك آن پس از يك بار، نشان پشيمانى و توبه است و نشان اينكه مرتكب صغيره در برابر مولا حالت گردنكشى ندارد.

رسول خدا صلى الله عليه و آله در يكى ازمسافرتها با اصحاب خود درسرزمين خشك و بى علف فرود آمدند. آن حضرت فرمود: هيزم جمع كنيد، عرض كردند: اى رسول خدا! در اين سرزمين خالى هيزمى ديده نمى‌شود. فرمود: با اين حال، هر كس هراندازه كه مى‌تواند جمع كند. اصحاب روانه صحرا شدند و با دقّت به زمين نگاه مى‌كردند واگر شاخه كوچكى مى‌ديدند بر مى‌داشتند. هر كس هر اندازه توانست جمع كرد و با خود آورد. تمام افراد هر چه جمع كرده بودند، روى هم ريختند، مقدار زيادى هيزم جمع شد. در اين هنگام، رسول اكرم (ص) فرمود:

«گناهان كوچك هم مثل همين هيزمهاى كوچك است، ابتدا به نظر نمى‌آيد و هر چيزى جوينده و تعقيب كننده‌اى دارد. همانطور كه شما به دنبال هيزم گشتيد و اين مقدار انبوه جمع آورى شد، گناهان شما هم جمع و شمارش مى‌شوند و يك روز مى‌بينيد از همان گناهان خود

[1] - غررالحكم، آمدى، ج 1، ص 318

[2] - اصول كافى، ج 2، ص 219