درس چهل و هفتم: اصرار بر گناه‌

گناه كردن يعنى خارج شدن از اطاعت خداوند[1] و ترك امورى كه به آنها امر كرده و انجام كارهايى كه از آنها نهى نموده است.

گناه، آثار نامطلوبى در زندگى انسان دارد، و چه بسا انجام يك گناه، انسان را براى هميشه به بدبختى و شقاوت مبتلا مى‌سازد.

امام صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«مَنْ هَمَّ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يَعْمَلْها، فَإِنَّهُ رُبَّما عَمِلَ الْعَبْدُ السَّيِّئَةَ فَيَراهُ الرَّبُّ عَزَّ وَ جَلَّ فَيَقُولُ وَعِزَّتى‌ لا أَغْفِرُلَهُ أَبَداً»[2]

هر كس تصميم به انجام گناهى گرفت، آن را انجام ندهد، زيرا چه بسا بنده مرتكب گناهى مى‌شود و خداوند او را مى‌بيند و مى‌فرمايد: به عزّت خودم قسم، هرگز او را نخواهم بخشيد.

[1] - مفردات، راغب، ص 337

[2] - ثواب الاعمال‌و عقاب الاعمال، ص 289